امیرحسین عباسی زاده
با آغاز به کار دولت سیزدهم تمامی برجامیون در انتظار رفتاری رادیکال و نافی منافع ملی از جانب آن نسبت به این توافق بودند تا موج هجوم خود را جهت افراطی خواندن دولت در سیاست خارجی شروع کرده و مردم را نسبت به اقدامات آن ناامید کنند؛ اما با در پیش گرفتن یک سیاست معقول و حافظ منافع ملت برجامیون در واکنش به آن به دودسته تقسیم شدند.
یک دسته با ناسزا گویی و فحاشی های غیر اخلاقی، مخالفت پیشین انقلابیون با برجام را در تناقض با رویکرد دولت برآمده از آنان 
می دانست و دسته ای دیگر خوشحال از این‌که دولت از برجام خارج نشده تصور کردند که رویکرد سیاست خارجی مطلوب خود را پس از طی این همه درگیری سیاسی به کرسی نشانده اند.
 به گونه ای که دیگر پس از این کسی نمی تواند مخالف مذاکره و برجام باشد و ناچار در همان ریلی که آنان برای سیاست خارجی طراحی
کرده اند باید حرکت کند.
اینجا یک کج فهمی برای طرف مقابل پیش آمده که سعی خواهیم کرد با تبیین موضع مخالفت انقلابیون نسبت به آن روشنگری کرده باشیم. 
برای این منظور ابتدا لازم است دلایل و چرایی مخالفت با برجام به خوبی بازگو شود و در پس آن نشان دهیم که اقدام دولت در تلاش برای احیای برجام هیچ تناقضی با مخالفت با انعقاد آن نداشته است.
اگر به دوره مذاکرات اولیه برجام بازگردید و دیدگاه های مخالف برجام را که از جانب اساتید و صاحب نظران برجسته کشور مطرح می شد را بازخوانی کنید درخواهید یافت که مهم‌ترین ادله آنان در مخالفت با برجام در موضوعات ذیل نهفته بود:
۱. اول از همه و شاید مهم ترین نقد اساسا متوجه خود برجام و مواد تشکیل دهنده آن نبود بلکه ناظر به جایگاه برجام در سیاست خارجی دولت تدبیر و امید و نوع نگاهی که به آن وجود داشت بود.
این‌که برجام تبدیل به ایده دولت برای حل همه مشکلات حتی آب خوردن شد به گونه‌ای که برجام تنهاترین و مهم‌ترین دستاورد دولت بود که با عدم موفقیتش کل دولت را دچار ورشکستگی در اداره کشور کرد.
۲. ضرری که این رویکرد دولت در شرطی کردن ذهن ملت نسبت به نوع نگاهشان به مسائل بین المللی جهت حل مشکلات خود ایجاد کرد در نوع خود جبران ناپذیر است این موضوع در حساسیت مردم درباره نتیجه انتخابات آمریکا به خوبی قابل لمس بود.
۳. حفره های بسیار زیاد موجود در مواد این توافقنامه که بدون گرفتن تضمین کافی از آمریکا بعدها منجر به خسارت های جدی به منافع ملت شد که شرح آن فرصت مفصلی می طلبد.
۴. آسیب های زیادی که مذاکرات مستقیم
 ایران و آمریکا به اعتبار ایران در میان مردم کشورهای اسلامی و دیگر مستضعفان عالم وارد کرد خود مجال گسترده ای برای پرداختن
 می خواهد که شاید بتوان گفت از جمله مهم‌ترین آسیب‌های برجام به منافع ملت بود.
به همین مقدار کفایت می کنیم و بعد از این به بررسی وضعیت کنونی مذاکرات و تناقض یا عدم تناقض موضع انقلابیون نسبت به این توافق خواهیم پرداخت.
ابتدا لازم به ذکر است که دلیل عدم خروج دولت سیزدهم از برجام به رغم همه انتقادات خود به آن این بود که خروج از این توافقنامه می توانست بار جدیدی از مشکلات و
بحران ها و هزینه ها را برای کشور بتراشد.
 به منظور تقریب ذهن به موضوع ناچاریم مثالی در این باره بزنیم. تصور کنید که فرزندی خواهان ازدواج با دختری است و در این امر با مخالفت پدر خود روبه رو است. پدر، وی را نسبت به بد عهدی، بی وفایی و فتنه گری آن دختر هشدار می دهد اما فرزند او بی توجه به این مسائل در نهایت با آن دختر ازدواج وی کند و پس از مدت کوتاهی به صدق گفتار پدر خود پی می‌برد. 
در این موقعیت طلاق گرفتن از آن دختر با توجه به مهریه سنگین وی چندان راه حل ساده ای به نظر نمی رسد. تا حدودی می توان وضعیت جمهوری اسلامی نسبت به برجام را با همین مثال به خوبی توضیح داد. 
از طرفی با مقایسه میان شرایط فعلی مذاکرات احیای برجام و مذاکرات اولیه آن بسیاری از مسائل به خوبی روشن خواهد شد. امروز حل مشکلات کشور به مذاکرات گره نخورده است و دولت مردم را به ریشه های داخلی مشکلات مملکت توجه می دهد. مذاکره مستقیمی میان ایران و آمریکا وجود ندارد و حتی در صورت بازگشت این کشور به توافق آن تصور مسمومی که بعد از قدم زدن دو وزیر خارجه در افکار عمومی مسلمانان جهان نسبت به جمهوری اسلامی به وجود آمد دوباره شکل نخواهد گرفت. 
همچنین سعی شده حتی الامکان حفره ها و مشکلات توافق برطرف شود.
 لذا می توان نتیجه گرفت که اساسا تناقضی میان حضور دولت در مذاکرات وین و انتقادات آن به برجام وجود ندارد از طرفی نوع مذاکره و شرایط سیاسی کاملا متفاوت از آنچه که ابتدا رخ داد می باشد. 
در پایان باید به این دوستان عزیزی که یک روز در میان جبهه انقلاب را به دو رویی در موضوع برجام متهم می کند گفت برجام در موقعیت کنونی برای ایران حکایت آش کشک خاله است چه بخواهیم و چه نخواهیم باید آن را سر بکشیم منتها می توان به لطایف الحیلی از زهر جانکاه آن کاست.