حنیف غفاری 
این روزها مقامات فرانسوی سعی دارند خود را به‌عنوان آینده نماد قدرت دیپلماسی و میانجی‌گری در نظام بین‌الملل معرفی کنند! ماکرون و همراهانش در کاخ الیزه سعی دارند در قبال بحران لبنان، ادعای آمریکا در قبال فعال‌سازی مکانیسم ماشه در شورای امنیت ، بحران‌های جاری در سیاست خارجی اتحادیه اروپا و …. نقش بازیگری مؤثر و صاحب‌فکر را ایفا کنند. بااین‌حال فرانسوی‌ها باید بپذیرند که در بسیاری از موارد، آن‌ها خود«بخشی از بحران» هستند نه «واسطه‌ای برای پیدا کردن یک‌راه حل»! اخیرا ،امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه در تماس تلفنی با رئیس‌جمهور کشورمان به نکات قابل‌تأملی در خصوص«برجام» و« تحولات لبنان» اشاره‌کرده است. ماکرون در این خصوص اظهار کرده است :
«دیدگاه ما ( فرانسه) با آمریکا در خصوص تحریم تسلیحاتی ایران متفاوت است.در حال انجام دادن اقداماتی برای فعال‌سازی INSTEX هستیم. در خصوص تحولات لبنان نیز، هیچ بازیگر خارجی نباید در امور داخلی این کشور مداخله کند. از ایران برای حضور در گروه بین‌المللی اقدام ( برای حل بحران لبنان ) دعوت خواهیم کرد.»
ماکرون در اظهارات خود  «سه دروغ بزرگ» گفته است. او ابتدا مدعی شده  که دیدگاه فرانسه با آمریکا در خصوص تحریم تسلیحاتی ایران متفاوت است! این ادعا در حالی مطرح می‌شود که در ژانویه امسال، مقامات فرانسوی در اقدامی مشترک با آلمان و انگلیس، قطعنامه‌ای بدون پشتوانه حقوقی و کاملا سیاسی را علیه ایران در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تصویب کردند. بلافاصله پس‌از آن نیز  فرانسوی‌ها گزینه«تمدید محدود تحریم تسلیحاتی ایران» را مطرح کرده و لغو تحریم تسلیحاتی ایران را خطری برای امنیت منطقه غرب آسیا قلمداد کردند! در حال حاضر نیزسه کشور اروپایی در بیانیه‌های خود، صرفا با«شیوه تمدید تحریم تسلیحاتی ایران از سوی آمریکا» مخالفت کرده‌اند و در مقابل، خواستار پیدا کردن راهکاری دیگر  ( از طریقی غیر از رأی‌گیری در شورای امنیت) ، برای برطرف کردن خواسته مشترک خود و واشنگتن هستند!
رئیس‌جمهور فرانسه در دومین دروغ آشکار خود، مدعی شده است که اروپائیان در حال انجام دادن اقداماتی برای فعال‌سازی INSTEX هستند! گویا ماکرون فراموش کرده بود که ۲۷ ماه قبل و پس از خروج رسمی ترامپ از توافق هسته‌ای با ایران، اروپائیان در بیانیه‌ای ۱۱ ماده‌ای متعهد به تأمین منافع ایران در حوزه‌های مختلف( حوزه انرژی، مبادلات بانکی و اعتباری و …) شدند.از آن زمان تاکنون، مقامات اروپایی با تقلیل این تعهدات به یک تعهد کلی و مبهم ، یعنی تأمین نیازهای اساسی ایران ( که آن‌هم عملیاتی نشده است!)، به بازی مستقیم در زمین آمریکا ادامه داده و کماکان مشغول تکمیل اجزای  استراتژی فشار حداکثری واشنگتن علیه تهران هستند. 
در آخرین مورد، ماکرون خواستار عدم دخالت خارجی در امور داخلی بیروت  شده و از ایران نیز برای حضور در کمیته بین‌المللی حل بحران این کشور دعوت کرده است. سؤال  اصلی اینجاست که  چگونه ماکرون به‌عنوان رئیس‌جمهور کشوری که به‌دروغ خود را مهد دموکراسی در جهان می‌داند، از سقوط دولت و پارلمان لبنان که در دست اکثریت جریان  هشت  مارس بود استقبال  و حتی از شاه‌مهره‌های خود  در بیروت( برخی اعضای ارشد جریان ۱۴ مارس)  جهت راه‌اندازی شورش‌های داخلی در بیروت و طرابلس حمایت کرد؟!درهرحال، ژست فرانسوی‌ها را نباید باور کرد! در مقابل  باید پذیرفت که پاریس، خود بخشی از بحران است! بحرانی که دامنه و ابعاد آن می‌تواند در آینده‌ای نه‌چندان دور گریبانگیر بانیان آن شود….