گروه فرهنگی
ماه شعبان یک جور خاصی بوی بهشت می‌دهد. هر طور که نگاهش می‌کنی، رحمت است که از آن می‌بارد. مناجاتش زیباترین مناجات‌هاست، صلواتش زیباترین صلوات‌ها و موالیدش زیباترین موالید. سه امام در این ماه دیده به جهان گشودند و دو امام‌زاده و هیچ این ماه، جهان را سوگوار داغ هیچ‌یک از اولیای دین نکرد. همین‌ها کافی است که سرور موج بزند در این ماه. از آن سه امام، یکی هویت سرخ شیعه است و یه هویت سبز آن. یکی تمام گذشته شیعه است و یکی تمام آینده آن. یکی تمام وسیله شیعه است و یکی تمام هدف آن. یکی اشک مصفای شیعه است و یکی لبخند آن. یکی معشوق شیعه است و یکی منجی موعود آن. از آن دو امام‌زاده، یکی برادر حضرت اباعبدالله است و یکی پسر او. یکی علمدار امام است و یکی ظاهرا وارث امامت او. امام دیگر نیز زین‌العابدین علیه‌السلام است؛ امام صحیفه. ماه شعبان، بهترین روزهای سال برای عاشقان اهل بیت است. ماهی که همچون بهار، ما را متعجب می‌کند از این‌همه زیبایی و خوبی که در خود جای داده است. شعبان ماه سرور اهل بیت است  و ماه مناجات‌های عاشقانه. 
صلوات شعبانیه نیز که بعد از نمازهای یومیه خوانده می‌شود، دعایی است در وصف جایگاه ائمه علیهم السلام. در این صلوات در مورد این ماه اینگونه می‌خوانیم: «شعبانی که آن را به رحمت و رضوانت پوشاندی…». با خود می‌گویم اگر در رمضان ابلیس پای در بند است؛ در شعبان این غم است که زندانی است و این رحمت و سرور است که همچون باد می‌تازد. باد؛ چه رحمت بزرگی! باد مادر تمام رحمت‌های طبیعت است. اگر باد نبود، بارانی هم نبود. در روزهای سال هم بادهایی وجود دارد که می‌تازد و سیاهی‌های انباشته شده دل را می‌زداید. تهرانی‌ها می‌فهمند چه می‌گویم. آن‌ها معجزه باد را دیده‌اند. دیده‌اند شهری که هوایش مثل چرنوبیل گرفته و در آن نفس نمی‌توان کشید و ۱۰ متر آن‌طرف‌تر را نمی‌توان دید، با وزش چند دقیقه باد، چگونه آسمانش آبی می‌شود و نمایش فول اچ دی! باد که می‌وزد، بوی هوا خوب می‌شود و خسته نمی‌شوی از تماشای آسمان و دیدن رقص ابرها. شعبان، با دل ما چنین می‌کند. این خصلتی است که این ماه، از صاحب خود آموخته است. 
هر بار اسم او می‌آید، دل باز می‌شود، حال خوب می‌شود، هوا بوی خوب می‌گیرد. اسم او گاهی با خود ابرهایی می‌آورد و باران‌های گاه آرام و گاه تند می‌آفریند، باران‌های معطر و زیبا که هیچ شکوفه‌ای را از درختی نمی‌اندازند. باران‌هایی گرم، مثل باران‌های اردیبهشت. هر بار اسم او می‌آید امید می‌یابیم؛ به بخشش، به گشایش، به زندگی. صلوات شعبانیه می‌گوید: «شَعْبانُ الَّذِى حَفَفْتَهُ مِنْكَ بِالرَّحْمَةِ وَالرِّضْوانِ». در این عبارت، جای شعبان اسم او را بگذار. مگر نه اینکه نامش از عسل شیرین‌تر است و مگر نه اینکه ورد زبان عاشقانش این است که: «ما از تو به غیر تو نداریم تمنا…». مقام رضوان، همین است. یعنی جز معشوق، چیز دیگری نخواهی. پاداش معشوق را نخواهی. لطف معشوق را نخواهی. جایزه او را نخواهی. او را بخواهی، فقط او را. مگر نه اینکه در صحرای محشر، عاشقانش گردش را می‌گیرند و گویی اصلا به بهشت فکر نمی‌کنند. ملائک آن‌ها را به سمت بهشت می‌کشند و آن‌ها نمی‌روند. بهشت پیش روی آن‌هاست. آنچه به آن می‌گویند بهشت، یک لحظه از نگاه آن بهشت حقیقی است که آنان گردش را گرفته‌اند. 
باید هم ماه شعبان، ماه رضوان باشد. در این ماه او متولد شد؛ نفس مطمئنه‌ای که نزد پروردگارش باز گشت، راضیه و مرضیه. باید هم ماه شعبان زیباترین مناجات‌ها را داشته باشد. در این ماه او متولد شد، دردانه تمام اولیا و اوصیا. باید هم در این ماه دعای ائمه «هب لی کمال الإنقطاء الیک» باشد؛ در این ماه مظهر کمال الإنقطا متولد شد. باید هم این ماه معدن سرور و رحمت باشد؛ در این ماه رحمت الله الواسعه متولد شد. هم او که شهادت نهایت حزن است؛ باید هم میلادش نهایت فرح باشد. باید هم این ماه، ماه ناز کرد عبادالله باشد؛ با ثروتی چون امام حسین علیه‌السلام، هر بنده‌ای راه امید را آن‌همه باز می‌بیند که در محضر پروردگار ناز کند و نه تنها زیاد. «إِلٰهِى إِنْ دَعانِى إِلَى النَّارِ عَظِيمُ عِقابِكَ فَقَدْ دَعانِى إِلَى الْجَنَّةِ جَزِيلُ ثَوابِكَ». خداوندا؛ اگر از دوزخ بگویی که عدل است و حق ما؛ از حسین می‌گوییم که فضل توست و رحمت تو. رحمتی که پدرمان را آدم را مشمول بخشایش تو ساخت؛ رحمتی که در نهایت دعای او، موعود را می‌رساند. وقتی مهدی بیاید، همه روزگار شعبان خواهد شد. 
امام خمینی در مدح این ماه می‌فرماید: «ما در ماه شعبان هستیم و‌‎ ‎چند روز دیگر در ماه رمضان واقع می شویم. ماه رمضان، ماه نبوت است و ماه شعبان، ماه‌‎ ‎امامت. ماه رمضان، لیلة القدر دارد و ماه شعبان، شب نیمۀ شعبان دارد که تالی لیلة القدر‌‎ ‎است. ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه لیلة القدر ‌‌[‌‌دارد‌‌]‌‌ و ماه شعبان مبارک است؛‌‎ ‎برای اینکه نیمۀ شعبان دارد. ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه نزول وحی در او شده‌‎ ‎است یا به عبارت دیگر، معنویت رسول خدا وحی را نازل کرده است. و ماه شعبان معظم‌‎ ‎است؛ برای اینکه ماه ادامۀ همان معنویات ماه رمضان است. این ماه مبارک رمضان جلوۀ‌‎ ‎لیلة القدر است که تمام حقایق و معانی در او جمع است. و ماه شعبان، ماه امامان است که‌‎ ‎ادامۀ همان است. در ماه مبارک رمضان، مقام رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ به‌‎ ‎ولایت کلی الهی بالأصالة تمام برکات را در این جهان بسط داده است. و ماه شعبان، که‌‎ ‎ماه امامان است، به برکت ولایت مطلقه، به تبع رسول الله همان معانی را ادامه می دهد».