|سید محمد بحرینیان-جانشین سردبیر|
يک‌رويه اخلاقي ناپسند در ميان برخي از مسئولان کشور، آن است که به هر مناسبت تلاش مي‌کنند از قافله گزارش‌دهي مناسبتي جا نمانند و خود را در گوشه‌اي از هر حماسه، به هر ضرب‌وزوري هم که شده، جا کنند. درست است که در حماسه بزرگ پياده‌روي اربعين حسيني، چند ميليون نفر ايراني شرکت مي‌کنند و دستگاه‌هاي دولتي و حاکميتي موظف‌اند به اين جمعيت قابل‌توجه زائران خدمات ارائه کنند، اما گاهي برخي گزارش‌هاي مسئولان، از عظمت اين حماسه در چشمان ناظران مي‌کاهد و آن را بيش از آن‌که پديده‌اي مردمي معرفي کند، به‌اشتباه دولتي و حکومتي جا مي‌زند. البته اين برداشت غلط رسانه‌اي، بر ذهن کساني تأثيرگذار است که خود اين حماسه را از نزديک نديده باشند، کسي که يک‌بار خود، پا در مسير پياده‌روي اربعين بگذارد، ديگر نه به گزارش رسانه‌هاي خارجي و مغرضين وقعي مي‌نهد و نه حتي مطالب رسانه‌هاي خودمان را گوياي کامل واقعيت اين جشنواره باشکوه ايماني و انساني مي‌داند.
در خبرها ديده‌ايد که مسئول يک مجموعه دولتي يا نهاد حاکميتي گفته است روزي چند هزار غذا در شهر نجف يا در يک موکب بين راه طبخ مي‌کنيم و در اختيار زائران قرار مي‌دهيم. مسئول ديگري از تخصيص تعدادي اتوبوس از مرزهاي کشور به نجف گفته است و ديگري، از تأمين سوخت براي چند موکب. همه اين‌ها درست، اگرچه بسياري از زائران معتقدند همين خدمات هم به‌درستي و در سطح مطلوب انجام نمي‌شود، اما به فرض اجراي کامل هم، اين اقدامات کوچک در مقايسه با آن عظمتي که در خدمت‌رساني مردمي اربعين رخ مي‌دهد، ناچيز است. در مسير پياده‌روي اربعين، بيش از ۲۰ ميليون زائر از کشورهاي دنيا و فرق و حتي اديان مختلف شرکت مي‌کنند، اين يعني جمعيت راهپيمايان اربعين، در تراز جمعيت کشورهايي چون استراليا و کامرون و سوريه و نزديک به ۱۰ برابر جمعيت برخي کشورهاي حاشيه خليج‌فارس است. هيچ دولت و تشکيلاتي، امکان ارائه خدمات و پوشش کامل غذا و اسکان اين جمعيت را ندارد. به‌عبارت‌ديگر راهپيمايان اربعين، چون يک ملت‌اند، يک ملت هم بايد به آن‌ها خدمت‌رساني کند و اين اتفاقي است که توسط صدها هزار عراقي و ايراني و شيعياني از کشورهاي ديگر، هرساله رخ مي‌دهد. يکي غذا مي‌دهد، يکي آب در اختيار ديگران مي‌گذارد، بسياري در خانه‌هايشان را به روي زائران مي‌گشايند، هرکس تخصصي از پزشکي گرفته تا تعمير کيف و لباس دارد، رايگان در اختيار مردم مي‌گذارد و حتي آن کارگر عراقي که سرمايه‌اي براي بذل و بخشش ندارد، دستمال‌کاغذي به مردم تعارف مي‌کند يا پاي زائران پياده را ماساژ مي‌دهد. آمارها و گزارش‌هايي هم که برخي مسئولان دولتي و غيردولتي از خدمات خود به زائران مي‌دهند اگرچه با نيت خير ارائه مي‌شود، اما حقيقت آن است که در واقعيت صحنه اربعين تأثير چنداني ندارد و از سوي ديگر، در رسانه هم بازخورد مثبتي نخواهد داشت.