|حسين قدياني|
عاشورايي ديگر هم گذشت و ما بازهم هماني مانديم که بوديم! انگار قصد عوض شدن نداريم! انگار هيچ شبهه‌اي، حريف عشق ما به ثارالله نمي‌شود! حق با رسول خداست؛ «از شهادت حسين، حرارتي در قلوب مردم ايجاد مي‌شود که هرگز سرد نمي‌شود»! بچه بوديم، همين بوديم! نوجوان و جوان، همين! و ان‌شاءالله هميشه همين‌طور سرباز ارباب باقي بمانيم! البته محرم امسال به‌واسطه تير بران انصار الله بر گلوي يزيديان، جاودانه‌تر هم شد و نشان از قدرت عاشورايي مقاومت داشت! آنچه خنجر ياران حوثي بريد، فراتر از اوهام بن سلمان، حنجره‌ ناموس سعودي بود؛ ناآرامکو! گذشته از اين حماسه، درس ديگري بود که حزب‌الله لبنان به اسرائيل غاصب داد و بعد هم پيام ماندگار نصرالله که «خامنه‌اي، حسين زمان است و ما او را در برابر آمريکا و اسرائيل، تنها نمي‌گذاريم!» ناظر بر همين جمله باشکوه و نيز برآمده از نخستين سطور اين متن، بگذار اين‌جور متنم را ادامه دهم که ۶۸ شد ۷۸ و ۷۸ شد ۸۸ و ۸۸ هم شد ۹۸ ليکن ما همچنان درباره خامنه‌اي به همان معتقديم که ۳۰ سال پيش!
در اين ۳۰ سال اي‌بسا افراد که از رأي خود به اين‌وآن پشيمان شدند، اما بيعت ما با حضرت آقا داستان ديگري دارد! نوارهاي کاست ۶۸ جاي خود را به فلاپي ديسک‌ها و سي‌دي‌هاي ۷۸ دادند و ۸۸ ناگهان مجارستان پر از وب‌سايت و وبلاگ شد و ۹۸ هم که پهن‌دشت نت پر از شبکه‌هاي متعدد و متنوع اجتماعي است، اما بنگريد که تکنولوژي هيچ تاب مبارزه با ايدئولوژي را ندارد و نگاه ما به حضرت ماه، عينا همان نگاه پدران ما به روح‌الله است! بچگي‌هاي ما به سرور فتح خرمشهر گذشت و راستش باآن‌همه شهيد در روز اول عمليات الي بيت‌المقدس، همين را هم باور نمي‌کرديم! حق با خميني است! خرمشهر را خدا آزاد کرد! کجا آن روزها فکر مي‌کرديم که هم‌رزمان شهدا پس از عبور از نينوا، اينک در ميانه راه کربلا به قدس باشند؟! هرچه برگزيت و چيزهاي ديگر، اتحاديه اروپايي را شکننده و رسوا کرده؛ اينجا در غرب آسيا، رهبري مدبرانه ولي امر مسلمين جهان به تأسيس «اتحاديه مقاومت» منجر شده است! جانم به اين خاورميانه جديد! از حق نگذريم که يلان مقاومت، براي ايران نيز مي‌جنگند! نه اسد، نه نصرالله، نه انصارالله و نه ياران ابومهندس، هيچ‌کدام ايراني نيستند، اما دشمن ما را در مرزهاي خودشان نگه‌داشته‌اند! آن‌وقت مثلاً ايراني‌هايي هم بودند که ۸۸ با شعار «نه غزه، نه لبنان» چشمک تحريم به اوباما زدند! نه! سوز خزان به ما نمي‌رسد! اصلا نمي‌رسد! مگر پاييزنديده‌ايم که عشق ما به حسين و حسين زمان به سردي بگرايد؟!