سید هومان حسینی/كارشناس مدیریت شهری
از اول اسفند سال ۱۳۷۷ که اولین انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا پس از انقلاب اسلامی برگزارشده تاکنون تفکرات متفاوت و بعضاً متضادی بر فضای تصمیم سازی مدیریت شهری پایتخت حاکم بوده‌اند و هر یک از آن‌ها به فراخور شرایط حاکم بر کشور و فضای سیاسی اجتماعی زمان خود تلاش نموده‌اند تا در جهت تحقق برنامه‌های موردنظر و اجرای قول‌هایی که به شهروندان در زمان انتخابات داده بودند، گام بردارند. صرف‌نظر از میزان موفقیت یا عدم موفقیت هریک از دوره‌های مدیریت شهری، سطحی از توازن و هماهنگی را در مجموعه مدیریت شهری آن دوره می‌توان مشاهده نمود. دوره پنجم شورای اسلامی شهر تهران که پس از انتخابات ۲۹ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۶ انتخاب و در تاریخ اول شهریور همان سال دوره چهارساله خود را شروع کرد.علیرغم حضور یک دست اصلاح‌طلبان و پافشاری بر وجود وحدت کامل میان اعضای آن به نظر می‌رسد که این دوره مدیریت شهری از حداقل هماهنگی برخوردار بوده‌اند.
در فضای بالقوه ایجادشده سال ۹۶ و اقبال اکثریت رأی‌دهندگان به اصلاح‌طلبان، برنامه ریزان اصلاح‌طلب مدیریت شهری را بر آن داشت که در اقدامی غیركارشناسی و سراسیمه جهت به فعلیت رساندن آن اقبال عمومی، مجموعه‌ای از قول‌های ریزودرشت را در برنامه‌هایشان به رأی‌دهندگان تعهد نمودند. با واکاوی این تعهدات به موضوعات مهمی چون مدیریت کنترل آلودگی هوا، ترافیک، پایدار کردن درآمدهای شهری، حذف كارسازی منابع غیر نقد شهرداری، وصول مطالبات شهرداری از دولت درخصوص توسعه زیرساخت‌های حمل‌ونقل عمومی و سامان بخشی
 منابع انسانی شهرداری تهران برخورد می‌کنیم. اکنون که بیش از سه سال و نیم از عمر چهارساله دوره پنجم مدیریت شهری می‌گذرد شایسته است که در ذهن خود به دنبال پاسخ این سؤالات باشیم:
اول؛ آیا چنین قول‌هایی اساساً صادقانه بوده‌اند؟ دوم؛ آیا آن‌گونه که ادعا می‌شد، حداقل هماهنگی میان اجزای مدیریت شهری مشتمل بر اعضای شورای شهر و مدیران شهرداری وجود داشته است؟ سوم؛ در این دوره که سمت‌وسوی دولت و مدیریت شهری در یک‌جهت بوده است، دلیل عدم پیگیری و حل مشکلاتی چون آلودگی هوا، ترافیک و به ویژه وصول مطالبات شهرداری از دولت بر کدامین توجیه منطقی استوار می‌گردد؟ چهارم؛ آیا حذف کارسازی منابع غیرنقد شهرداری چیزی غیر از فرافکنی بوده است؟ که اگر جز این بود کوچک‌ترین تغییری در نحوه اجرای آن مشاهده می‌شد و یا شاید هم به‌دلیل ناهماهنگی مدیریت شهری تاكنون فرصت و توان آن را نیافته است. پنجم؛ آیا منظور از
 سامان بخشی نیروی انسانی شهرداری، صرفاً استخدام عده‌ای از نزدیکان و ورود افرادی بی‌تجربه و غیرمتخصص به مناصب مدیریت شهرداری بوده است؟ که آن هم متأسفانه نتیجه‌ای جز استیصال و گسترش ناامیدی میان منابع انسانی شهرداری و ضربه به آینده شهر و شهروندان و شهرداری نداشته است.
فارغ از اینکه تا چه اندازه القای این نکته  که میان اعضای مدیریت شهری (هرچند همه از یک جناح فکری) هماهنگی کامل وجود داشته، کار صواب یا ناصوابی باشد، به نظر می‌رسد که درعمل حضور چنین افرادی صرفاً سیاسی و بدون تخصص و سیاسی کاری آن‌ها، که باعث بی‌تفاوتی و سرپوش گذاشتن بر شناخت مشکلات شهری و سپس حل آن‌ها می‌گردد، نتیجه‌ای جز درجا زدن و به هدر دادن منابع محدود شهر تهران را در پی نخواهد داشت.