مصطفی هدایی
حسن روحانی در مراسم افتتاحیه طرح‌های ملی وزارت نفت عنوان کرد که دشمنان قصد تعطیل کردن مملکت و حضور مردم در صف‌های طولانی مواد غذایی را داشتند ولی تیر آن‌ها به سنگ خورد.
ایشان آمارهایی درباره سرمایه‌گذاری در صنایع پتروشیمی و افتخار دولت در این زمینه برای دور زدن تحریم‌ها ارائه کرد.
وی تاکید کرد: عمر این جنگ به پایان آمده و آن کسی که فرماندهی شرورانه این جنگ را به دست آورده بود در هفته‌های آخر عمر سیاسی خود است و این ملت سربلند خواهد بود. اینگونه تحریم‌ها از سوی شروری مثل ترامپ برای تحریم‌ شدگان افتخار است اما این ملت برای همیشه تاریخ زنده و سربلند خواهد بود همانطور که در طول تاریخ سربلند بوده است.
رئیس‌جمهور گفت: یک کار بزرگی از سال‌ها پیش برای یک خط بزرگ خوراک پتروشیمی در غرب کشور انجام شده بود. ما توانستیم پتروشیمی را از لحاظ وزنی و ارزشی به دوبرابر سال ۹۲ برسانیم. پیش از این پتروشیمی برای ما صرفاً ۱۱ میلیارد دلار ارزش داشت اما امروز این رقم بیش از دو برابر افزایش یافته است
رئیس‌جمهور در حالی به خودکفایی در تولید بنزین و افزایش ظرفیت پتروشیمی‌ها اشاره کرد که در سالیان گذشته، این بخش از سوی دولت و وزارت نفت و اعتماد به توان داخلی با بی‌مهری روبه رو شده بود. 
در چهار سال نخست دولت که می‌توان آن را «دولت مذاکره» نامید، تمام انرژی و توجه دولت به میز گفت وگوهای بین‌المللی در زمینه هسته‌ای بود و با وقوع برجام، نه تنها شرکت‌های داخلی بلکه کشورها و هلدینگ‌های بزرگ بین‌المللی شرقی نیز در مقابل کشورهای غربی و وعده‌های آن‌ها به یکباره کنار نهاده شدند.
صنعت پتروشیمی یکی از مهمترین صنایع شغل‌ساز در جهان و ایران است به طوری که براساس اظهارات کارشناسان به ازای هر یک شغل مستقیم در این صنعت، ۱۴ شغل غیرمستقیم در صنایع وابسته ایجاد می‌شود. رئیس‌جمهور در مراسم افتتاح طرح‌های ملی نفت به درستی به صنعت پتروشیمی و اهمیت طرح‌های در حال اجرا اشاره کرد ولی چرا اینقدر دیر؟! در این صنعت به ازای هر یک میلیون تن افزایش ظرفیت محصولات پتروشیمی ۲۰۰ تا ۴۰۰ هزار شغل به صورت مستقیم و غیرمستقیم ایجاد می‌شود. 
رئیس‌جمهور ادعا کرد که دولت این صنعت را از لحاظ وزنی به دو برابر سال ۹۲ رسانده است. هرچند افتخارات ملی مربوط به تمام مردم و کشور است ولی در مسیر مقابله با خام‌فروشی نفت سهم برخی از نهادها بسیار چشمگیر است. 
چشم‌دوختن دولت به توتال
یکی از این موارد، پالایشگاه خلیج فارس است که با همت قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء به بهره‌برداری رسید و ایران را از واردکننده بنزین به صادرکننده تبدیل کرد. این هم نیز زمانی روی داد که چشم و دل دولت به قراردادها و وعده‌های اقتصادی غرب و شرکت‌های نفتی چون توتال بود ولی آن‌ها تنها دو سال پس از برجام و بدون هیچ اقدامی ایران را ترک کردند و دست دولت را در پوست گردو گذاشتند. 
این‌ها واقعیاتی است که مردم باید بدانند و آگاه باشند که اگر سیاست دور زدن تحریم‌ها و بی‌اثر کردن آن‌ها از سال ۸۸ به این سو نبود، مطمئنا برکاتی چون خودکفایی بنزین پیش نمی‌آمد چراکه تا سال ۸۸ ایرانیان ۶۵ میلیون لیتر بنزین به صورت روزانه مصرف می‌کردند که ۲۵ درصد آن واردات بود. 
با تحریم بنزین در سال ۸۸ توسط دولت اوباما، ایران با درک واقعیات وابستگی خطرناک به واردات بنزین و محصولات پتروشیمی گام بلندی برای افزایش ظرفیت تولید بنزین برداشت. شرکت‌های داخلی و شرکت‌های دانش‌بنیان برای اولین بار به صورت جدی وارد عرصه تکنولوژی‌های نفتی و پالایشگاهی شدند و به تدریج در یک دهه بعد ایران توانست گام به گام روند وابستگی به محصولات خارجی را کم کند. 
این مهم می‌توانست حتی با سرعت بیشتر و بازدهی بالاتری صورت گیرد، در صورتی که دولت زمان را از دست نمی‌داد و از همان سال ۹۲ وارد عرصه خودکفایی و عملیاتی کردن سرفصل‌های سیاست‌های اقتصاد مقاومتی می‌شد. 
همانگونه که ایران در تولید بنزین خودکفا شد و بخشی از آن را به ونزوئلا صادر کرد، مقابله با خام فروشی در سال‌های گذشته می‌توانست اثر تحریم‌های نفتی ترامپ را به شدت کاهش دهد و موضع بالای ایران را در چانه زنی‌ها به همراه داشته باشد.
یکی از سیاست‌های دولت ترامپ به صفر رساندن فروش نفت ایران و جلوگیری از ورود دلارهای نفتی به بازار و اقتصاد کشور بود. هرچند براساس محاسبات کارشناسان بین ۳۰ تا ۳۵ درصد از مشکلات اقتصادی ناشی از تحریم‌هاست و بخش عمده‌ای از آن ماحصل مدیریت دولت در اقتصاد است ولی با توجه به جنگ روانی اثرگذاری همان ۳۰ تا ۳۵ درصد بر اقتصاد و معیشت خود را بسیار بیشتر نشان داد. 
نگاه دولت به غرب و از دست رفتن ظرفیت‌های داخلی
اما رویکردهای نگاه به غرب دولت در هفت سال گذشته بخش عمده‌ای از ظرفیت‌های کشورها را معطل نگاه داشت.
همانگونه که مرکز تحقیقات و بررسی‌های اقتصادی اتاق ایران در گزارش راهکاری اقتصادی در سال ۹۲ قسمتی از مشکلات اقتصادی در زمینه عملکرد دولت و مجلس را ارائه کرده بود، به نظر می‌رسد همین مشکلات در سال پایانی دولت حسن روحانی نیز همچنان پایدار هستند، «اتلاف منابع محدود، افزايش هزينه‌های تمام شده، عدم نفع ناشی از تاخير، بيكار ماندن عوامل انسانی و ماشين آلات و تجهيزات، اثر تورمی، كاهش بازدهی سرمايه، كاهش بهره‌وری بخش دولتی و خصوصی، كاهش نرخ رشد اقتصادی، كاهش نسبی رفاه و توزيع درآمد، نارضايتی اجتماعی، بی‌اعتمادی به كفايت سياستمداران و كاهش اعتماد به دولت و کاهش اعتباری قانون.»
در مجموع باید گفت اگر کمک و اقدامات راهبردی  بخش‌های اقتصادی غیردولتی در کشور نبود، ما شاهد سونامی و بحران‌های اقتصادی بسیار شدیدتری به خاطر بی‌کفایتی مدیریت اجرایی و تحریم‌ها بودیم. 
این موضوع در صنایع بالادستی است ولی در حوزه اقتصاد خرد و معیشت به مراتب با چالش‌های بدتری روبه رو هستیم؛ چرا که مدیریت اجرایی در این بخش بسیار حضور پررنگ‌تری دارد که این موضوع نیاز به یک یادداشت مجزای دیگر دارد.
ولی کلام آخر و خطاب به رئیس ‌جمهور زمانی که شما در ایام انتخابات ۹۶ با بی‌رحمی، از حضور دولت با تفنگ در اقتصاد و … سخن گفتید، یادتان نبود همین نیروها در حال ساخت بزرگترین پالایشگاه ایران برای خودکفایی بنزین بودند که بعدها در مراسم افتتاحیه آن حضور پیدا کردید و آن را همواره افتخار دولت در خودکفایی محصولات نفتی می‌نامیدید، اگر اعتماد می‌کردید و به توان داخلی اهمیت می‌دادید، بدون شک پایان دولت شما هرچند با کار دیگران ولی همراه با عاقبت بخیری برای شما و دولت تان بود.