دلنوشته‌ای در سالگرد شهید بیضایی
نه دیده بودمش نه می‌شناختمش، فقط اولین دیدارم با او وقتی بود که صورت او را در تابوتی دیدم که دست چپش قطع‌شده و پهلویش نیز شکسته، اما با چشمان بسته در لحظات وداع با این دنیا لبخند داشت. لبخندی آسمانی که گویا با این توصیف قرآنی «راضیه مرضیه» به بهشت خدا واردشده بود.
۰۴ بهمن ۱۳۹۹
