هرچه بررسي مي کنم، بيشتر به اين نتيجه مي رسم که واقعا يکي از مشکلات اساسي و کلان مقوله زمامداري در ايران، آن است که زمامداران بيش از حد و در هر موضوعي حرف مي زنند. حاصل اين همه حرف زدن، آن است که گاهي خود هم حرف هاي قبلي خود را فراموش مي کنند و اگر به مجموعه سخنانشان بنگري، واقعا حاصل يک منظومه فکري جامع نيست و به وضوح مشخص است که فرد گوينده، چندان اهل انديشه و نظر نبوده، بلکه در اجتماعات و محافل مختلف، به ضرورت و متناسب با جو جلسه حرفي زده است.
