اين روزها نام کشور فرانسه و شخص امانوئل ماكرون رئيس جمهور اين کشو به کرات در حوزه سياست خارجي کشورمان شنيده مي شود.سؤال اصلي اينجاست که آيا مي توان ميان بازي رؤساي جمهور آمريکا و فرانسه در مواجهه با جمهوري اسلامي ايران تمايزي قائل شد؟ در اين خصوص نکاتي وجود دارد که بايد مورد توجه دستگاه ديپلماسي و سياست خارجي کشورمان قرار گيرد.
واقعيت امر اين است که در ماوراي ظاهرسازي هاي امانوئل ماكرون ، ما با منظومه پيچيده اي رو به رو هستيم که بر اساس يک «نگرش سيستمي» ساخته شده و در ذيل آن نيز ميان ايالات متحده آمريکا و تروئيکاي اروپايي، نوعي تقسيم وظيفه پنهان ( و در مواردي آشکار) صورت گرفته است. بديهي است که انهدام پازل راهبردي مشترک ضد ايراني آمريکا و اروپا عليه ايران، مرهون اتخاذ رويکرد قاطعانه و هوشمندانه ما در مواجهه با اين منظومه خواهد بود. اقدام اخير جمهوري اسلامي ايران در کاهش تعهدات برجامي خود، مقدمه اي براي اتخاذ استراتژي هوشمندانه «تغيير زمين بازي» در مواجهه با بدعهدي آمريکا و انفعال اروپاست. «تغيير زمين بازي »
از سوي ايران،مترادف با انهدام پازل راهبردي مشترک آتلانتيکي ها عليه کشورمان خواهد بود .بي دليل نيست که مقامات فرانسوي و ديگر مقامات اروپايي، سعي دارند با طرح موضوعاتي مانند «فريز در برابر فريز»، مانع از تحقق استراتژي «تغيير زمين بازي» از سوي کشورمان شوند. در اينجا، متوجه ارزش راهبردي «اصرار ايران بر کاهش تعهدات برجامي» خود خواهيم شد.
هم اکنون زمان صورتبندي بازي مشترک فرانسه و آمريکا در قبال ايران است. پاريس سعي دارد با طرح دوباره موضوع فريز در برابر فريز، مذاکرات جديد مستقيم يا غير مستقيم ميان ايران و آمريکا را کليد بزند. بر اساس طرح فرانسوي ها( که طرح مدنظر ترامپ مي باشد)، ايران در ازاي تمديد موقت معافيت‌هاي نفتي خود، کليه گام‌هاي برجامي برداشته شده را متوقف کند و مذاکرات جديد را ( با حضور مستقيم آمريکا و يا با پذيرش نقش نيابتي اروپا به نمايندگي از کاخ سفيد) آغاز کند.
صورتبندي معادلات جاري در حوزه سياست خارجي کشورمان نه تنها دشوار به نظر نمي رسد، بلکه بسيار ساده است! ايالات متحده آمريکا به عنوان بازيگري طغيانگر، از توافق برجام خارج شده و در صدد تحميل توافق جديدي به کشورمان مي باشد. با اين حال استقامت هوشمندانه جمهوري اسلامي ايران در برابر تحريم‌هاي يک‌جانبه واشنگتن و کاهش محبوبيت دونالد ترامپ در نظرسنجي هاي عمومي و ايالتي آمريکا، سبب شده است تا گارد رئيس جمهور آمريکا در اين خصوص بازتر شود.مايک پمپئو ديگر سخني از شروط دوازده گانه مضحکانه خود به ميان نمي آورد و بولتون نيز نگران قرباني شدن خود از سوي ترامپ، براي جلب آراي بيشتر مردمي در انتخابات است. کمي آن طرف تر، امانوئل ماكرون رئيس جمهور فرانسه که به نيابت از ترامپ براي نخستين بار در سال ۲۰۱۷ ميلادي
( قبل از خروج واشنگتن از برجام) بر لزوم تحديد توان موشکي ايران و اعمال محدوديت‌هاي فرازماني در برجام تأكيد کرده بود، هم اکنون ژست يک ميانجي و بازيگر سوم را در صحنه منازعه گرفته و به کمک بازوان تبليغاتي و رسانه اي در غرب، خود را بازيگري مصمم و فداکار نشان مي دهد!به نظر مي رسد در اين معادله، بايد نسبت ميان بازي تاکتيکي و هدف راهبردي واشنگتن و تروئيکاي اروپايي مشخص شود. هدف راهبردي غرب در اين منازعه، مهار ايران قدرتمند از طريق دفرمه کردن يا حتي حذف استراتژي ها و ثوابت سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران است.