محمد مهرعلی
اوکراینی ها اخبار بدی از میدان نبرد می شنوند.  با عقب‌نشینی نیروهای اوکراینی از شهر «لیسیچانسک»، منطقه لوهانسک واقع در شرق اوکراین به کنترل نیروهای روسیه درآمده است. ستاد نیروهای مسلح اوکراین اعلام کرد که نیروهای این کشور از شهر «لیسیچانسک»، آخرین مقر خود در منطقه لوهانسک عقب نشینی کرده‌اند.ارتش اوکراین اعلام کرد که به دلیل حملات هوایی شدید و برای محافظت از جان نیروها، از شهر لیسیچانسک عقب نشینی کردند.
پیش تر «سرگئی شویگو» وزیر دفاع روسیه، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور این کشور را در جریان کنترل کامل بر منطقه لوهانسک در شرق اوکراین قرار داده بود.وزارت دفاع روسیه اعلام کرد که آزادسازی لوهانسک  با سقوط شهر لیسیچانسک و همچنین چند شهر مجاور تکمیل شد که اکنون تحت کنترل روسیه و نیروهای مسلح جمهوری لوهانسک هستند.در همین رابطه ولادیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین در واکنش به سقوط شهر لیسیچانسک مدعی شده است سلاح‌های مدرنی که اوکراینی ها از غرب دریافت می کنند،  کمک می‌کنند خسارات سنگینی به نیروهای روسیه وارد کنیم.
رئیس‌جمهور روسیه روز ۲۱ فوریه (دوم اسفندماه) با انتقاد از بی‌توجهی غرب به نگرانی‌های امنیتی مسکو، استقلال جمهوری‌های خلق دونتسک و لوگانسک را در منطقه دونباس به رسمیت شناخت.پوتین سه روز پس از آن  آغاز عملیات نظامی ویژه علیه اوکراین را اعلام‌کرد و روابط پرتنش مسکو – کی‌یف به رویارویی نظامی تغییر وضع داد.بدون شک سقوط لوهانسک، بدترین خبر ممکن برای غربگرایان اوکراینی و سران اتحادیه اروپا و ناتو محسوب می شود.  به نظر می رسد آتلانتیسیسم دیگر به مثابه یک ارزش استراتژیک و ثابت، مورد شناسایی و احترام آمریکا، کانادا، ترکیه و ۲۷ عضو اروپایی پیمان ناتو قرار نمی گیرد .بدون شک در  آینده ای نزدیک، شاهد بروز تحولات زیربنایی و گسترده ای در مناسبات داخلی این مجموعه خواهیم بود. فراموش نکنیم که عضویت اوکراین در ناتو و اتحادیه اروپا پس از پایان جنگ،بیش از پیش برای سران این دو مجموعه هزینه ساز خواهد بود ضمن آنکه کشورهای دیگری مانند مولداوی که خواستار پیوستن به ناتو بودند نیز از این خواسته خود عقب نشینی کرده اند. 
در حالی که ژرمنها و برخی دیگر از اعضای ناتو در جلسات محرمانه و حتی بعضا آشکار سران این پیمان، نسبت به ماجراجویی مدیریت نشده  آمریکا و انگلیس در کی یف هشدار داده بودند، بایدن و بوریس جانسون ترجیح دادند همان رویکرد قبلی خود را ادامه دهند: آنها گسترش ناتو به شرق را اجتناب ناپذیر دانسته و خیل تسلیحات ساخت خود را در اختیار ارتش اوکراین قرار دادند.اما به نظر می رسد در نهایت اوکراینی ها در راستای دستیابی به آتش بس دائمی، عدم پیوستن به ناتو را به عنوان حداقلی ترین شرط ممکن بپذیرند. این به معنای در هم شکستن خطوط قرمز استراتژیک و راهبردی لندن و واشنگتن می باشد. در این میان، اوکراین نه تنها به عضویت ناتو و اتحادیه اروپا در نیامده، بلکه باید تا سالیان طولانی با عواقب وتبعات ناشی از وقوع جنگ در این کشور مواجه شود. شکست ناتو در اوکراین، به طور طبیعی بار دیگر فلسفه  وجودی آتلانتیک گرایی را در نزد افکار عمومی آمریکا و اروپا را زیر سوال خواهد برد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، برخی سیاستمداران غربی معتقد بودند که حفظ ساختار ناتو ( آن هم در حالی که کمونیسم دیگر جایی در معادلات جهانی ندارد )، حکم یک قمار راهبردی بزرگ و بی انتها را خواهد داشت که هزینه هایش قطعا بر فواید آن غلبه دارد.