رسول مختاریان
سید میر عبدالله به گفته خودش  در کتاب «نکته‌ها از گفته‌ها» در سال ۱۳۲۴ شمسی در تبریز دیده به جهان گشود؛ پدرش میراسماعیل که خود از علمای تبریز بود اولین استاد معرفتی وی بود.
میرعبدالله از ابتدای کودکی تحت تربیت پدر رشد یافت و پس از آن از محضر سیدحسن مصطفوی تبریزی  از آخرین شاگردان آیت الله سیدعلی قاضی بهره برد.
وی همزمان با سلوک عملی مراتب علمی را نیز در مدرسه علمیه طالبیه تبریز طی کرد. او به دلیل علاقه به مباحث عرفانی و سلوکی سالها در محضر بزرگانی از  جمله محمد حسن الهی طباطبایی،   آیت الله بهاء الدینی و آیت الله العظمی بهجت بهره ها برد.
در همین سالها بود که شروع به سخنرانی در مجالس مذهبی کرد و اندک اندک در میان قشر مذهبی معروف شد.
محتوای منبر های این عالم وارسته بیشتر به بحث پیرامون مسائل اخلاقی و نقل احوالات بزرگان و عرفای شیعه اختصاص  می یافت و شاید همین حضور عادی و بدون آلایش این استاد بود که باعث شد وجهه علمی و سلوکی شخص ایشان در حجاب اساتید بزرگی که نامشان را ذکر می کرد مغفول بماند.
جلوه توان علمی ایشان در تالیفات متعدد استاد از جمله مجموعه سه   جلدی« نکته‌ها از گفته‌ها» قابل مشاهده است.
از دیگر تألیفات ایشان می توان به شرح زیارت جامعه کبیره و« فرهنگ انتظار» اشاره کرد.
اگرچه بیش از چند هزار ساعت منبر و سخنرانی از این عالم وارسته در موضوعات مختلف مذهبی موجود است؛ یکی از پر مخاطب‌ترین مجموعه سخنرانی های ایشان جلساتی است که تحت عنوان سیری در صحیفه سجادیه در حوزه علمیه امام خمینی  برگزار شد. 
آیت الله فاطمی نیا در این جلسات با اطلاع از خلاء موجود در شرح و استخراج معارف موجود در صحیفه سجادیه تلاش کردند تا دقایق عرفانی و حقایق قرآنی موجود در این کتاب گران سنگ را برای عموم مردم تبیین کنند.
هرچند ایشان هیچ پست رسمی دولتی را نپذیرفت اما چندین مرتبه صراحتا از رهبر انقلاب در منبرهای متفاوت دفاع کرد و همین مسئله باعث عصبانیت رسانه های ضد انقلاب شد.
یکی از اصلی ترین ویژگی های این عالم وارسته که موجب گسترش دامنه مخاطبان وی بود دانش گسترده و لحن دلپذیر و مطایبه آمیزی بود که حکایات عرفانی را با بیانی عامیانه و لهجه  شیرین آذری به گوش مخاطب می رساند؛ مطلبی که در پیام تسلیت رهبر معظم انقلاب نیز به آن   اشاره شده است.
این سالک الی الله هرچند سالها در مسیر سلوک گام برداشته بود اما بی هیچ حاجب و حجابی با عوام دیدار و گفت وگو می کرد. همین حضور بی کر و فر بود که باعث شد اغلب مردم از مقام علمی و عرفانی ایشان بی اطلاع باشند و همین کتمان اسرار    و    داشته‌ها در  عین حشر و     نشر با مردم خود یکی از بزرگترین ریاضات و کرامات این عارف عالم بوده است.
این استاد اخلاق سحرگاه دوشنبه ۲۶ اردیبهشت۱۴۰۱ پس از یک دوره طولانی مبارزه با بیماری سرطان سرانجام دار فانی را وداع گفت و به اساتید مرحومش پیوست تا با این ضایعه  دردناک دست مشتاقان طریق الی الله از دامن یکی از گنجینه‌های ممتاز عرفانی کوتاه شود.