مهدی مسکنی
این روزها که حال و هوای کشور به‌واسطه انتخابات‌های ریاست‌جمهوری، شوراهای شهر و روستا و در برخی مناطق، مجلس خبرگان رهبری و میان‌دوره‌ای مجلس شورای اسلامی، رنگ و بوی سیاست و سیاست‌ورزی دارد و توجه به مردم به این امور بیشتر شده است؛ کاندیداها با رویکرد مردم‌داری و  مردم‌یاری برنامه‌های خود را ارائه می‌دهند.
ارکان حکمرانی شامل سیاست‌گذاری، تنظیم‌گری، تصویرگری و اقدام یا عملیات می‌باشد که در خیلی از کشورهای پیشرفته، مردم تا لایه سیاست‌گذاری درگیر شده‌اند؛ اما در کشور عزیزمان ایران با اینکه انقلاب شکوهمند اسلامی توسط مردم و برای مردم اتفاق افتاد، مردم در برخی لایه‌های ذکر شده بالا آنچنان که شایسته و بایسته است حضور ندارند. 
درست است که بیشترین سطح دموکراسی و تصمیم‌گیری در لایه سیاست گذاری نظیر انتخابات‌های ریاست جمهوری، خبرگان رهبری، مجلس شورای اسلامی و شوراهای اسلامی شهر و روستا در ایران رخ می‌دهد اما کمتر از مردم در لایه تنظیم‌گری، تسهیل‌گری و اقدام بازی گرفته شده است و امروز شاهد آن هستیم که در میدان عمل در موضوع آسیب‌های اجتماعی و فقر، مردم در خیلی از تصمیمات و سیاست‌گذاری‌ها حضور کمرنگی دارند و اگر نبود تدابیر مقام معظم رهبری در ابلاغ بیانیه گام دوم، حمایت از حلقه‌های میانی و اعلام آتش به اختیار به فعالان اجتماعی و مردمی، امروز در بن‌بستی جدی در حوزه مشارکت‌های مردمی قرار گرفته بودیم.
 این روزها می‌بایست به ریل‌گذاری در اداره دولت‌ها توسط مردم و سازمان‌های مردم نهاد و ابزار اجرایی شدن آن فکر کنیم؛ واقعا چگونه می‌شود بدون مردم به حل معضل ۱۹ میلیون حاشیه‌نشین، چهار میلیون زن سرپرست خانوار، ۳ تا ۷ میلیون کودک کار و ۴ تا ۵ میلیون معتاد فکر کرد؛ باید مردم را برای نجات مردم بسیج کرد.