انتخاب سخنگوي دولت ۳۰۰ روزه شد. شنيده ها حكايت دارد كه علي ربيعي وزير كار پيشين دولت روحاني قرار است در اين منصب قرار گيرد،اما هنوز اين موضوع رسميت نيافته تا دولت همچنان بي سخنگو بماند اينكه ربيعي در قامت سخنگو معرفي خواهد شد يا نه زمان مشخص خواهد كرد اما مطلب زير شرحي است بر دولتي كه سخنگو ندارد اما به‌دنبال اختيارات بيشتر است .
نهم مرداد سال ۹۷، محمدباقر نوبخت در صفحه شخصي خود در توئيتر، از موافقت رئيس جمهور با استعفايش از مقام سخنگويي دولت خبر داد. حال از آن زمان تا امروز، ۲۹۸ روز است که دولت رسماً سخنگو ندارد و ارتباط دولت با رسانه ها قطع شده است. اين در حالي‌است که در سال گذشته، کشور درگير مسائل بسيار مهمي در حوزه هاي اقتصادي و سياسي بوده است. خروج آمريکا از برجام، بازگشت تحريم ها، نوسانات شديد اقتصادي به ويژه در حوزه هاي ارز، طلا، مسکن و خودرو و همچنين تورم بسيار شديد کالاهاي اساسي زندگي مردم، مسائلي نيست که بتوان از کنار آن ها، بدون اطلاع رساني دقيق و شفاف گذشت.
اين در حالي‌است که رئيس دفتر رئيس جمهور، چند بار از قريب الوقوع بودن انتخاب سخنگوي دولت سخن گفته بود. واعظي، دهم بهمن ماه ۹۷ به خبرنگاران گفته بود که رئيس جمهور در حال کار بر روي سه گزينه است تا سخنگو انتخاب کند، اين در حالي‌است که از آن تاريخ نزديک به چهار ماه مي گذرد
و از گزينه هاي رئيس جمهور به صورت رسمي خبري نيست. همچنين خبرگزاري تسنيم چند روز پيش، گزارش داد که واعظي در ارتباط با سخنگو گفته است :‌ «دو نفر براي سخنگويي دولت کانديد شده‌اند که رئيس‌جمهور يک نفر را در نهايت براي اين منصب انتخاب مي‌کند».
دولت دوازدهم، بي نياز از پاسخگويي!
آمارها نشان مي دهد که دقيقا در همين مدت که دولت فاقد سخنگو بوده، شخص رئيس جمهور هم حتي يک نشست خبري نداشته است. حسن روحاني در ۴ سال دولت اول خود، در مجموع ۱۲ نشست خبري داشته است، در حالي که در دولت دوم خود که تقريبا به ميانه راه رسيده، تا کنون فقط يک نشست خبري داشته است. جدول نشست هاي خبري رئيس جمهور نشان مي دهد که او در سال ۹۲، سه نشست با اصحاب رسانه، در سال ۹۳ دو نشست خبري، در سال ۹۴ چهار نشست خبري، در سال ۹۵ يک نشست خبري و در سال ۹۶ سه نشست خبري داشته است. اين در حاليست که روحاني در سال ۹۷ و تا امروز در سال ۹۸، هيچ نشستي با اصحاب رسانه نداشته و آخرين نشست خبري او، مربوط به ۱۷ بهمن ۹۶ يعني ۱۶ ماه پيش است.
دولت سخني ندارد که سخنگو بخواهد!
اين وضعيت، غير از منتقدان دولت، حتي صداي حاميان روحاني را هم به انتقاد بلند کرده است. از جمله غلامحسين کرباسچي، دبيرکل حزب کارگزاران سازندگي گفته است :« خب اين يعني اينکه دولت سخني ندارد که بگويد به‌خاطر همين سخنگو ندارد. اگر سخني براي گفتن داشته باشد حتماً سخنگوي خود را پيدا مي‌کند. تبعات آن هم همين است که رابطه مردم با دولتشان قطع است. وقتي که کسي نيست تا حرف دولت را بزند، مردم هم حرف دولت را نمي‌‌فهمند و ديگران مي‌آيند و هرگونه که مي‌خواهند وضعيت را تفسير مي‌کنند.» چند روز قبل هم، کواکبيان، از نمايندگان تهران و حامي روحاني، به رئيس جمهور در مورد عدم تعيين سخنگو براي دولت، تذکر داده بود.
نداشتن سخنگو و درخواست اختيارات ويژه
نيازي به توضيح نيست که کشور شرايط ويژه اي به خصوص در حوزه اقتصادي دارد و عبور از اين شرايط سخت، همراهي نزديک دولت و مردم را مي طلبد. دولتمردان بايد در وضعيت فعلي، با ارتباط نزديک با مردم و تعامل با رسانه ها،
افکار عمومي را طوري مديريت کنند که با آرامش از مقطع فعلي عبور کنيم، نه مانند آنچه در شايعه و سپس تکذيب سهميه بندي بنزين رخ داد که موجب نگراني مردم شد و اتفاقا همان موضوع هم ناشي از اطلاع رساني ضعيف و بي برنامه بود.
حال عجيب است دولتي که از اختيارات قانوني خود در جهت تعيين سخنگو و ارتباط با رسانه‌ها، در جهت پيشبرد اهداف خود و اداره کشور بهره نمي گيرد، به دنبال دريافت اختيارات ويژه است. بايد از شخص رئيس جمهور حقوقدان سئوال کرد که چرا از اختيار قانوني خود براي تعيين سخنگو براي دولت بهره نمي بريد، از آن گذشته، شما که از همين اختيارات فعلي که براي اداره کشور کم هم نيست استفاده نمي کنيد، به دنبال چه اختيار ديگري هستيد و دقيقا قصد داريد چه کنيد. از رئيس جمهوري که ادعاي حقوقدان بودن داشته، عجيب است که حدود وظايف و اختيارات خود را نداند و پس از ۶ سال رياست جمهوري، درخواست اختيارات ويژه کند، آن هم در شرايطي که نشان داده تمايل ندارد از حداقل اختيارات خود براي اداره بهتر کشور بهره ببرد.