طي روز‌هاي گذشته با شدت يافتن تنش هاي خونين در خيابان هاي کاراکاس پايتخت کشور چپ‌گراي ونزوئلا به نظر مي‌رسد که بحران سياسي و اقتصادي اين کشور لاتين تبار آمريکاي جنوبي به سرنوشت سازترين روزهاي خود رسيده و دور از ذهن نيست که با تشديد فشارهاي کمپين کشورهاي غربي به رهبري آمريکا عليه نيکولاس مادورو، رئيس جمهور قانوني ونزوئلا شاهد روزهاي بحراني تري در اين کشور باشيم.
البته کاراکاس با اين دست تنش‌آفريني‌هاي غرب ناآشنا نيست، زيرا ونزوئلا از دو دهه قبل و با تشکيل جمهوري سوسياليستي ونزوئلا توسط هوگو چاوز رهبر فقيد اين کشور که از آن به‌صورت رسمي با عنوان “جمهوري بوليواري ونزوئلا” يا” Bolivarian Republic of Venezuela” ياد مي شود به مدار تقابل با سياست هاي منطقه اي و حتي بين المللي کاخ سفيد وارد شد و در پي آن همواره آماج تهديد ها و توطئه هاي آمريکايي ها بوده است.
بدون شک مهم‌ترين ريشه تنش هاي دو دهه گذشته ونزوئلا و حتي رويدادهاي اخير خيابان هاي کاراکاس را بايد در عرصه اقتصاد و نقش تعيين کننده منابع نفتي ونزوئلا در سياست هاي اقتصادي بازار جهاني نفت مشاهده کرد زيرا چاوز بلافاصله پس از پيروزي انقلاب استقلال طلبانه خود در سال ۲۰۰۰ ميلادي، ساختار اقتصادي ونزوئلا را بر خلاف نظر سرمايه گذاران آمريکايي صنعت نفت کشورش تغيير داد و مديران آمريکايي شرکت ملي نفت و گاز ونزوئلا موسوم به “PDVSA” را اخراج کرد، بالطبع کاخ سفيد نيز در پي اين تغيير و تحول استراتژيک سياست‌هاي چاوز و بعدها جانشين او يعني مادورو را در تقابل و تضاد با منافع استعماري خود ارزيابي کرد که برآيند اين ارزيابي به حمايت از ده ها کودتا و توطئه ترور عليه مقامات عالي رتبه ونزوئلا منجر شد که هر بار نيز اين تلاش ها با حمايت توده هاي مردم از رهبران انقلاب بوليواري با شکست مواجه شده است.
اما در سال ۲۰۱۶ با خارج شدن جريان حزم انديش واشنگتن از مدار قدرت و روي کار آمدن جريان تهاجم طلب در کاخ سفيد به رهبري دونالد ترامپ، فصل جديد و متفاوتي از تقابل آمريکا با ونزوئلا آغاز شد زيرا ترامپ با هدايت مشاورين جنگ طلبي از جمله جان بولتون، سياست “تهاجم مستمر” را همراه با تکيه بر ابزارهاي فشار همه جانبه عليه دولت قانوني ونزوئلا به‌کار بسته و همزمان با اعلام حمايت از کودتاگران ونزوئلايي به رهبري خوان گوايدو و تشکيل يک کمپين بين المللي
در راستاي حمايت از آنها، شروع به تحميل تحريم هاي گسترده اقتصادي عليه مردم انقلابي ونزوئلا کرده و حتي براي تشديد فشار از احتمال تجاوز نظامي به اين کشور هم دريغ نکرده است!
اگر قصد واکاوي چرايي عجله ترامپ براي سرنگوني دولت قانوني مادورو را داشته باشيم بايد به اين نکته توجه کنيم که ونزوئلا با داشتن منابع نفتي به حجم تقريبي ۳۰۰ ميليارد بشکه در حدود ۲۰ درصد کل ذخاير نفت جهان را در اختيار دارد لذا در شرايطي که کاخ سفيد در تلاش براي پيشبرد سياست مهار ايران از طريق اعمال ممنوعيت در عرصه نفت کشورمان در بازارهاي جهاني است طبيعتا دولت ضد آمريکايي حاکم بر ونزوئلا مي تواند به عنوان يک هم پيمان ضد آمريکايي کشورمان با مداخله در بازار نفت، بازي آمريکا را عليه کشورمان به‌هم بريزد لذا پر واضح است که آمريکا براي پيشبرد پروژه ضد ايراني خود با تمام وجود تلاش مي کند تا دولت ونزوئلا را که توان خنثي سازي سياست هاي نفتي ترامپ عليه کشورمان را دارد از هستي ساقط کند.
با اين حال مهم‌ترين مشکل بر سر راه کودتاگران و حاميان آمريکايي آنها حمايت توده هاي مردم از دولت قانوني اين کشور است، زيرا بخش عمده اي از مردم ونزوئلا به خوبي دوران سياه تسلط کارتل هاي نفتي آمريکايي بر منابع نفتي اين کشور را به ياد مي‌آورند و به خوبي مي دانند که شکست انقلاب بوليواري به معناي بازگشت تسلط استثمارگران آمريکايي بر منابع نفتي اين کشور خواهد بود که اين مسئله نتيجه اي جز از دست رفتن مهم‌ترين سرمايه اقتصادي اين کشور ندارد، لذا طراحان کودتا در کاخ سفيد با درک عدم همراهي توده هاي مردم با سياست براندازانه آنها تلاش دارند تا با تنگ تر کردن حلقه فشار اقتصادي بر اقشار متوسط و ضعيف ونزوئلا آنها را وادار به انتخاب گزينه سرنگوني ميراث چاوز کنند.
از اين رو دولت ترامپ در نخستين گام خود با ايجاد تدابيري اقتصادي موجب کاهش شديد ارزش پول ملي ونزوئلا موسوم به بوليوار شد آنهم با اين نيت که مردم با از دست دادن بخش عمده اي از ارزش دارايي هاي خود به خيابان ها ريخته و خواستار تجديد نظر دولت در سياست هاي خارجي اين کشور شوند و در صورت مقاومت دولت نيز سرنگوني نظام را مطالبه کنند.
در ادامه دولت آمريکا با حمايت از خوان گوايدو ۳۵ ساله که از قضا پرورش يافته در يک خانواده ثروتمند ونزوئلائي است و دوره هاي تحصيلات تکميلي خود را در دانشگاه جورج واشنگتن آمريکا گذرانده است تلاش کرد تا مشروعيت رئيس دولت قانوني ونزوئلا را به چالش بکشد و با خلق چالش مشروعيت بر آتش فتنه سياسي بدمد با اين حال پس از هفته ها فتنه آفريني به دليل حمايت مردم و ارتش از دولت آمريکا نتوانست موفق به سرنگوني مادورو شود لذا در روزهاي اخير با تشويق و تحريک فرماندهان و سربازان ارتش ونزوئلا به جدايي از نظام قانوني کشورشان و حمايت از آنها براي پيوستن به صفوف مخالفين دولت، تلاش دارد تا ارتش ونزوئلا را که بعد از توده هاي مردم مهمترين پشتيبان دولت انقلابي اين کشور است با تجزيه و فروپاشي روبه‌رو کند که در نتيجه آن امکان بروز درگيري هاي خونين در خيابان هاي کاراکاس وجود دارد که در صورت تشديد حتي مي‌تواند منجر به شکل گيري جنگ داخلي و تجزيه اين کشور منجر شود که به ظن آمريکايي ها در هر صورت تبعات آن منجر به تضعيف و حتي پايان نقش آفريني ونزوئلا در جبهه ضد آمريکايي جهان خواهد شد.
لذا دولت آمريکا براي تضمين تحقق اين توطئه مذبوحانه تلاش دارد تا با تبليغ احتمال مداخله نظامي آمريکا در ونزوئلا زمينه را براي تضعيف موضع حاميان دولت و تقويت کودتاگران مهيا کند با اين حال با توجه به تداوم حمايت مردم و متحدين بين المللي از جمله مسکو و پکن از دولت نيکولاس مادورو به نظر مي رسد که دولت آمريکا همچنان راه پر سنگلاخي پيش روي تحقق اهداف توطئه سياسي و اقتصادي خود دارد!