احمدرضا هدایتی
ظاهرا قرار نیست برخی از سیاستمداران ما ازتجارب گذشته درس عبرت بگیرند و همچنان در تصمیم‌گیری‌هایشان دچار افراط‌وتفریط می‌شوند، تاجایی‌که حتی شعارهایی مثل؛ «نه شرقی و نه غربی» انقلاب اسلامی و شعار «ما می‌توانیم» امام انقلاب (ره) را فراموش می‌کنند. 
یک‌بار امنیت و اقتصاد و حتی آب‌ونان کشور را به برجام گره می‌زنند و بستن با کدخدای غربی را تنها راه ایجاد امنیت و نجات اقتصاد کشور اعلام می‌کنند و باردیگر برای رهایی از مشکلات، تمام تلاششان را متمرکز پیوند با شرق می‌کنند و از نیروهای درون‌زا غافل می‌شوند. 
تردیدی وجود ندارد که دنیای امروز دنیای تعامل و تبادل است و یکی از رموز موفقیت کشورها در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی، علمی و حتی فرهنگی و اجتماعی درتعامل باسایر کشورها نهفته است و تنظیم پیمان‌نامه‌های مختلف برای همکاری‌ در موضوعات مورداشاره و همچنین جذب سرمایه‌گذار خارجی و درواقع ایجاد منافع مشترک در دیگر کشورها، یکی از راه‌های انتقال دانش و تجربه و نیز روشی نسبتا مطمئن برای توسعه اقتصادی و ایجاد امنیت متقابل به‌شمار می‌رود. 
بااین‌حال قطعا این مفهوم بدان معنا نیست که ما در عرصه رقابت‌های بین‌المللی سهمی نداریم و باید تا ابد واردکننده کالا یا علم و دانش و تکنولوژی از سایر کشورها باشیم.
به‌عبارت‌دیگر، ایجاد تعامل و تنظیم توافقنامه و پیمان‌نامه و عقد قراردادهای دویا‌چندجانبه با سایر کشورها (حتی کشوری مانند آمریکا) چنانچه بر اساس احترام متقابل و رعایت عدالت و منافع دو طرف باشد نه‌تنها مفید بلکه ضروری است، اما این تعاملات باید با درنظرداشتن همه‌جوانب کار صورت بگیرد. بااین‌تعبیر، اگر رهبر معظم انقلاب (دامت برکاته) بر ضرورت ایجاد رابطه با سایر کشورهای بزرگ غیرمتخاصم و موضوعی مانند قرارداد ۲۵ ساله با چین تأکیددارند، لزوما به‌این‌معنا نیست که ما می‌توانیم و حق‌داریم با این‌گونه اقدامات، شعارهایی مانند؛ خوداتکایی و خودکفایی (خودکفایی نسبی) یا طرح‌های بزرگی مانند؛ اقتصاد مقاومتی و نهضت علمی را که در ردیف سایر مطالبات ایشان و همچنین آرمان‌های انقلاب قرار دارد را کنار بگذاریم و تمام توانمان را بر ایجاد رابطه با فلان کشور متمرکز نماییم.
البته قطعا این تعاملات با کشوری مانند چین که برخلاف آمریکا و اروپا در تاریخ معاصر سابقه اشغالگری در ایران نداشته (حتی با فرض براین‌که تمام حمایت‌های بین‌المللی این کشور از ایران در محافل بین‌المللی در راستای منافع خودش است)، باید در اولویت قرار داشته باشد. ازآنجاکه کشوری مانند روسیه هم (با همان پیش‌فرض) در حال حاضر در ردیف حامیان ایران در محافل بین‌المللی قرار دارد و یا کشورهایی مانند؛ عراق، سوریه، ونزوئلا و بسیاری از دیگر کشورهای جهان نیز در فهرست شرکای راهبردی ما در جبهه مقاومت و خارج از آن قرار دارند، لذا طبیعی است که این کشورها هم باید در اولویت تعاملات و تبادلات تجاری و اقتصادی ایران قرار داشته باشند.
بااین‌حال مجددا یادآوری می‌شود که این‌روابط نباید دستخوش افراط‌وتفریط شده و باعث شود که در سایه تبادلات تجاری سنتی و فروش نفت و سایر مواد اولیه به شکل خام، از حرکت به سمت ایجاد ارزش‌افزوده بر دارایی‌هایمان و کسب جایگاه برتر اقتصادی (در ابعاد مختلف علمی، تکنولوژیکی، تولیدی و سایر موارد مشابه) در عرصه رقابت جهانی بازبمانیم.
به‌عبارت‌دیگر این تعاملات نباید مجددا باعث آسودگی خاطر و ایجاد اطمینان کاذب برای تضمین فراهم شدن امکان تأمین همیشگی نیازهای کشور از سایر کشورها در مسئولین گردیده و به حفظ و استمرار وابستگی کشور به خام فروشی نفت، مواد اولیه و یا حتی خام فروشی دستاوردهای پژوهشی دانشمندان و نخبگان ایرانی در قالب ارائه مقاله در سمینارهای بین‌المللی و یا چاپ مقاله در نشریات خارجی منتهی شود.
یادمان نرود که با استناد به نتایج بررسی‌های مختلف داخلی و خارجی، کشور ما از معدود کشورهای بسیار ثروتمند بالقوه جهان است که تقریبا از تمام مؤلفه‌های تولید ثروت و قدرت برخوردار است و برای کسب موقعیت برتر تقریبا هیچ‌چیزی از کشورهای پیشرفته کم ندارد.