به نظر می رسد رشد تقاضای جهانی نفت در مقابل کاهش تولید در دنیا می تواند برگ برنده ای جدی برای ایران تلقی شود. با این وجود باید امیدوار بود مسوولان نفتی ما با بررسی همه جانبه بازار برنامه ای جامع را تدوین کرده باشند.
شاید قبل از ارائه راهکارهای کارشناسانه بهتر باشد تحریم ایران را واکاوی کنیم و بعد از آن به ارائه راهکارهایی جدی بپردازیم.
تقسیم بندی تحریم ها:
الف) تحریم های یکجانبه یک کشور بر علیه کشوری دیگر که خود به دو گونه می باشد:
– تحریم های اعلام شده توسط رییس جمهوری یک کشور بر علیه کشور دیگر که این نوع تحریم ها با دستور ریاست جمهوری بعدی قابل لغو است. مثال تحریم های اعمال شده نفتی توسط روسای جمهوری آمریکا
– تحریم های اعلام شده توسط مجلس یک کشور که به صورت قانون در می آید و لغو آن نیاز به مصوبه مجلس دارد مثل قانون داماتو سنای آمریکا بر علیه ایران
ب) تحریم های اعمال شده از سوی سازمان های بین المللی مانند تحریم های شورای امنیت یا اتحادیه اروپا بر علیه یک کشور که تاثیرات منفی بسیاری را به همراه داشته و معمولا بلند مدت بوده و یا به کلی قابل حذف نمی باشد.
با ذکر این تقسیم بندی باید به تحریم های نفتی علیه ایران اشاره داشت و به بررسی و واکاوی آن پرداخت.
نگاه خوش بینانه از تحریم ها:
برای سالهای آینده(۲ سال آینده) روند کاهش تولید دنیا و روند افزایش مصرف در دنیا می تواند نقطه قوت باشد.
با توجه به اینکه ظرفیت مازاد تولید در اوپک ۱ میلیون بشکه است اگر کشورهای غیر اوپک بتواند این خلا ایران را جبران کند که هیچ ولی اگر نتواند ما باید برای ۲ سال آینده حرف برای گفتن داشته باشیم. باتوجه به اینکه کشورهای عضو اوپک هم با کاهش تولید مواجه هستند این فرصت برای تولید جایگزین ایران فراهم است.
راهکارهای متصور برون رفت از بحران نفتی:
۱ – راهی که پسندیده نیست ولی صدام حسین آن را انجام داده بود و آن دادن رشوه بود.
۲ – ارزان فروختن نفت که آن هم یک بدعت است و می بایست به عنوان آخرین راه انتخاب شود.

۳ – ایجاد بازارهای جایگزین که نیاز به یک شبکه عظیم بازاریابی جهت پیدا کردن بازار است. بدیهی است بهترین زمان این کار زمان اوج مصرف یعنی زمستان(سرما) و تابستان(مسافرتهای ناشی از تعطیلات) خواهد بود.

۴ – ذخیره سازی در ذخایر استراتژیک کشورهای متمایل به ایران به مکتوب نمودن دو قید که حق داریم در هر زمان بفروشیم و کشور مقصد نیز حق برداشت با اجازه مالک با هزینه مقرون به صرفه را داشته باشد.
۵ – انجام تقسیم بندی سیاسی و کار دیپلماسی بر روی کشورهای نزدیک مثل کشورهای عضو جنبش عدم تعهد، کشورهای غرب آفریقا و …
۶ – تعریف پروژه های ارز نبر(پروژه های ساختمانی، جاده سازی و …) که اشتغال زایی دارد و می توان از توان داخل استفاده کرد.
۷- جلوگیری از هدر رفتن ارز دولتی بود به طور مثال دادن ارز دولتی جهت سفرها اشتباهی بزرگ است به جای آن صرفه جویی در این ارز و مصرف آن در پروژه های کلیدی را مساعد و مناسب می دیدند.