سجاد تنها
 از سال ۱۳۷۱ شمسی تاکنون هر ساله دهه اول محرم الحرام به منظور یادآوری اصلی ‌ترین هدف جهاد والا و الهی حضرت سیدالشهدا یعنی احیای سنت جدشان رسول اکرم، به نام هفته امر به معروف و نهی از منکر نامگذاری شده است. اگر در جامعه اسلامی فریضه مهم امربه معروف و نهی از منکر اجرا نشود و کسی در قبال آن احساس تکلیف نکند دین تضعیف خواهد شد و مرگ آن جامعه حتمی است. پس از رحلت پیامبراکرم (ص)، به این تکلیف مهم عمل نشد و فاسقان و فاجران بر جامعه اسلامی حکومت کردند و دین آن‌قدر تضعیف شد تا در نهایت کار به جایی رسید که سیدالشهدا حکومت یزید را مساوی با پایان اسلام دید و دست به قیام زد تا بار دیگر سره را از ناسره جدا گرداند. قیامی که نمونه اعلای امر به معروف و نهی از منکر بود.
 عنصر اساسی اسلام یا همان امر به معروف و نهى از منکر، پیشینه‌اى به قدمت تاریخ حیات انسان دارد. نخستین انسان دعوت کننده به نیکى، حضرت آدم بود. پس از وى نیز پیام آوران وحى و پیروان آنان در انجام این وظیفه مهم تلاش کرده اند زیرا امر به معروف و نهی از منکر دو کلید واژه‌ای است که در تمامی ادیان الهی و جوامع بشری جایگاه ویژه و خاصی داشته و دارد، از اصحاب سبت و قوم حضرت داوود گرفته تا جوامع غربی و آمریکایی به نحوی در فرهنگ خود احساس مسئولیت در قبال جامعه را لازم می‌دانند.
 تأکیدهای مکرر قرآن کریم، در خصوص امر به معروف و نهى از منکر بیانگر اهمیتى است که اسلام براى سالم‌سازی محیط اجتماع و مبارزه با عوامل فساد و گناه قائل شده است. در اسلام اهمیت فریضه امر به معروف و نهى از منکر تا بدانجاست که سایر فرایض و دستورهاى اسلامى در پرتو اجراى آن، بر پا داشته می‌شود و جامعه اسلامى محقق می‌گردد؛ ازاین‌رو هرگاه در جامعه‌ای این فریضه مهم به اجرا گذاشته نشود و افراد در قبال پیاده شدن این امر خطیر احساس مسئولیت نکنند مرگ آن جامعه حتمى خواهد بود. قیام امام حسین نیز براى اجراى این دو فریضه الهى بود. 
قرآن کریم اولین وظیفه همه انبیا را امر به معروف و نهى از منکر می‌داند و می‌فرماید ما در میان هر امتى، پیامبرى را مبعوث کردیم که مهم‌ترین وظیفه آنان دو چیز بود: یکى امر به یکتاپرستى که بزرگ‌ترین معروف‌هاست (ان اعبدواللّه )، و دوم نهى از اطاعت طاغوت‌ها که بزرگ‌ترین منکرهاست (اجتنبوا الطاغوت). در نگاه معصومان نیز امر به معروف و نهى از منکر از مهم‌ترین برنامه‌هایی است که خداوند انجام آن را از پیامبرانش خواسته است و کسى که به انجام این برنامه‌های الهى همت گمارد درواقع همگام با انبیاى الهى به اجراى رسالت عظیم آنان پرداخته و به تعبیر رسول خدا، خلیفه خدا و رسولش خواهد شد: منْ اَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهى عَنِ الْمُنْکَرِ فَهُوَ خَلیفَةُ اللّه ِ فِى الاْرْضِ وَ خَلیفَةُ رَسُولِهِ، کسى که امر به معروف و نهى از منکر کند، جانشین خداوند در زمین و جانشین رسول خداست.
این‌که در زیارت‌نامه‌های امام حسین (ع) تأکید مکرر شده: «من شهادت می‌دهم که تو نماز و زکات را بر پا داشتى و امر به معروف و نهى از منکر کردى»، همه براى تبیین فلسفه قیام اوست تا رنگ مکتبى آن در هیاهوى تبلیغات دشمن کمرنگ نشود و جایگاه امر به معروف و نهى از منکر در آن نهضت مشخص گردد. در زیارت مخصوصه آن حضرت می‌خوانیم: «اَمَرتَ بالمعروفِ وَ نَهَیتَ عَنِ المنکر» بر همین اساس است که پیروان فرهنگ عاشورا، با الهام از این حماسه، پیوسته نبض پر حرکت جامعه انقلابی‌اند و نسبت به جریان امور و وضعیت فرهنگى و سیاسى حساس‌اند و با حضور دائم در میدان امر به معروف و نهى از منکر، عرصه را بر فساد آفرینان تنگ می‌سازند؛ چون می‌دانند که سکوت و عقب‌نشینی از این جبهه گستاخى و پیشروى دشمنان حق و فساد گستران در جامعه را به دنبال دارد. آنان باور دارند که اگر این فریضه ترک و فراموش شود، حدود الهى تعطیل شده، احکام خدا مورد تحقیر و استهزاء قرار خواهد گرفت. ازاین‌رو حاضرند براى اجراى آن جان خویش را نیز با تأسى از پیشواى آزادگان نثار کنند؛ چراکه امام حسین (ع) با ایراد خطبه‌ای در مسیر راه کربلا، با اشاره به شرایط پیش‌آمده و اینکه دنیا دگرگون‌شده و «معروف»، رخت بربسته و به حق عمل و از باطل دورى نمی‌شود، شوق خود را به لقاء خدا و مرگ شرافتمندانه ابراز می‌کند و زندگى در کنار ستمگران را مایه نکبت می‌شمارد و چنین شرایطى را زمینه‌ای مساعد براى قیام می‌داند.
بنی‌امیه جمیع تمام منکرات بودند. نه‌تنها سنت‌ها و قوانین اسلام را زیر پا گذاشته بودند، بلکه به رسوم قدیمی اعراب جاهلی هم تقیدی نداشته و هر رذیلتی از آن‌ها برمی‌آمد. از طرفی جامعه اسلامی دیگر نه اسلامی بود و نه حتی انسانی. بیان خود امام حسین در روز عاشورا وقتی فرمود «ملئت بطونکم‌ من الحرام» گویای شرایط گناه‌آلود جامعه است.خود جنایات دشمن در روز عاشورا را نیز تابلوی روشنی از اضمحلال جامعه اسلامی آن روزگار است. درحالی‌که بنی‌امیه جمیع منکرات بود، حضرت حسین و خانواده و یارانش جمیع معارف و محسنات بودند و جنگ کربلا، مصاف تمام معروف با تمام منکر بود.