محمدرضا ظفرقندی، در توضیح اینکه چرا از قرنطینه برای جلوگیری از شیوع بیماری کرونا در کشور استفاده نکردیم، گفت: ماجرا به زمان تشخیص بیماری بستگی دارد. اگر در ابتدای شناسایی بیماری شهر قرنطینه شود، قطعاً میزان آلودگی کاهش پیدا می‌کند. اما زمانی‌که ویروس مرزهای یک شهر را در ابعاد وسیع طی کرده باشد، دیگر این روش جواب نمی‌دهد و اینجاست که باید از روش فاصله‌گذاری اجتماعی استفاده کرد.

وی افزود: قرنطینه یک شهر یکی از مراحل پنجگانه قرنطینه است. زمانی‌که بیماری در کشور تشخیص داده شد، حداقل ٢٠ روز از ابتلا گذشته بود، یعنی بیماری که در اواخر ماه بهمن جانش را از دست داد، حداقل ٢٠ روز قبلش گرفتار شده بود و در این مدت هم رفت‌وآمدها ادامه داشت. بنابراین قرنطینه به معنای ممنوعیت کامل تردد قابل اجرا نبود. هر چند در هیچ جای دنیا هم استفاده از روش اقناع و ایمنی جمعیتی علمی نیست و توصیه نمی‌شود. بنابراین باید در نخستین مرحله فاصله‌گذاری اجتماعی به عنوان مرحله سوم قرنطینه انجام می‌شد که با تأخیر این اتفاق افتاد.

ظفرقندی گفت: مسئله‌ای که وجود دارد این است که بسیاری از آلودگی‌ها زمانی اتفاق افتاده است که ما تشخیصی از بیماری نداشتیم. شما به حجم بالای مراجعه مردم به مطب‌ها و بیمارستان‌ها به دلیل ابتلا به سرماخوردگی، آنفلوانزا، ذات‌الریه و…، توجه کنید. چقدر از این افراد ممکن بود که مبتلا به کرونا باشند. چقدر از افراد ممکن بود که بی علامت باشند و به بیمارستان‌ها مراجعه کرده‌اند.