داود حسامی
رسانه ملی با همه نقاط ضعف و انتقاداتی که به آن داریم، به نسبت سایر رسانه‌های موجود در کشور از شیوع، اعتبار و اعتباربخشی غیرقابل مقایسه‌ای برخوردار است. حواشی بازی پرسپولیس ایران و اولسان هیوندای کره جنوبی محک خوبی برای وزن‌کشی صداوسیما، جریان‌ها و افراد اپوزیسیون و مرددین این فضاها ایجاد کرد. اما به‌واقع چه اتفاقی افتاد؟ AFC ، سازمانی غیر داخلی است و بارها نشان داده به‌شدت تحت تأثیر دلارهای عربی عمل می‌کند؛ البته از کنفدراسیون فوتبال آسیا انتظاری هم جز این نیست که کاملا ناجوانمردانه، یکی از مؤثرترین بازیکنان پرسپولیس را محروم کند و از سوی دیگر، با جوسازی رسانه‌ای و دعوت از یک گزارشگر مشهور، با یک تیر دو نشان بزند.
 اولا بر آخرین رفتار غیرحرفه‌ای و زشت خود در افکار ایرانیان ماله بکشد و ثانیا، با استفاده ابزاری از کسی که ۲۰ سال تلویزیون جمهوری اسلامی او را به شهرت رسانده، برای خود اعتبار بخرد و در فضای مجازی مخاطب جذب کند. سوی دیگر ماجرا، عادل فردوسی‌پور است که خوب یا بد، ۲۰ سال هر هفته مهمان خانه‌های ورزش‌دوستان بوده و هرچند پیش‌ازاین نشان داده بود باوجود همه حواشی، آن‌قدر پختگی دارد که مهره جریان‌های ضد ایرانی نشود، اما این بار بازی خورد. دست‌اندرکاران دعوت از فردوسی‌پور برای گزارشگری، بسترهای حداقلی برای یک ارتباط تصویری مطلوب را فراهم نکرده بودند و گزارش بازی را با اشکالات فراوانی اعم از پخش با تأخیر، کیفیت پایین تصویر و حتی قطع و وصل‌های مکرر از اینستاگرام AFC فارسی پخش کردند. اما دسته دیگر، رسانه‌ها و کنشگران سیاسی و اجتماعی هستند که از هر فرصتی برای چنگ زدن به‌صورت رسانه ملی بهره می‌گیرند. آن‌ها که مدعی پاک نگاه‌داشتن حریم ورزش نسبت به مداخلات سیاسی بودند، با ایجاد دوقطبی رسانه داخلی – رسانه  AFC، سیاسی‌ترین رفتار را از خود نشان دادند. نتیجه هم آن است که احتمالا خود این کنشگران سیاسی و دوقطبی سازان، احتمالا یا اصلا اهل فوتبال نیستند یا بازی فینال را از شبکه سوم سیما تماشا کرده‌اند! و فقط با القای دوقطبی، چند صد هزار جوان فوتبال دوست را از پای گیرنده‌های تلویزیونی بلند کرده‌اند تا بابت تماشای بازی، هم هزینه اینترنت بپردازند و هم کیفیت کمتری دریافت کنند.
پروپاگاندای بعضی رسانه‌ها و اشخاص که عموما از مواهب همین صداوسیما بهره‌مند شدند ولی امروز نام و نان خود را در اپوزیسیون‌نمایی می‌بینند، شکست خورد؛ آنان دست به عملیاتی زدند که ازقضا وزن و عیار واقعی‌شان را نشان داد. حدود ۲٫۵ میلیون نفر به اعضای صفحه فارسی اینستاگرام کنفدراسیون آسیا که ناجوانمردانه عیسی آل کثیر، بازیکن کلیدی و گل زن پرسپولیس را محروم کرد، اضافه شد و تعداد آنلاین همزمان آن‌هم با کمک بی‌بی‌سی و من و تو و ایران اینترنشنال و پیروان داخلی آن‌ها در اوج خود به ۹۰۰ هزار نفر و به‌طور میانگین به ۵۰۰ هزار نفر رسید. اوج قدرت‌نمایی این افراد همین بود؛ آن‌هم درزمانی که هر ایرانی باغیرت می‌بایست تمام هم‌وغمش را صرف موفقیت و آرامش پرسپولیس می‌کرد.
از مخاطب ۳۰ میلیونی تلویزیون برای این بازی نمی‌گوییم اما برای اینکه نتیجه این لشکرکشی بی‌معنا را حتی در فضای مجازی دریابیم، خوب است بدانیم که تعداد آنلاین همزمان برای نرم‌افزار داخلی تلوبیون که پخش اینترنتی برنامه‌های تلویزیون را انجام می‌دهد به یک‌میلیون و پنجاه‌هزار نفر رسید و معنای آن، این است که همه تبلیغات رسانه‌های معاند، اصلاح‌طلب و کانال‌های اقماری آنان برای مشاهده بازی در صفحه AFC با گزارش فردوسی‌پور، حتی به عدد تلوبیون نرسید چه رسد به تلویزیون!
حالا شاید فردوسی‌پور بیشتر از همیشه قدر آنتن صداوسیما را بداند و برای بازگشت به تلویزیون، لحظه شماری کند. احتمالا مدیران رسانه ملی هم در صورت عذرخواهی و تعهد به پذیرش ضوابط صداوسیما توسط این گزارشگر باسابقه کشورمان با بازگشت عادل، مخالفتی نکنند.