| حنیف غفاری  | 
بغداد طی هفته‌های اخیر، به کانون اصلی توجهات و محاسبات آمریکا در حوزه سیاست خارجی این کشور تبدیل‌شده است. از زمان اشغال عراق تاکنون، واشنگتن تا این اندازه در ترسیم نسبت تحولات بغداد با ثوابت منطقه‌ای و سیاست خارجی خود ناتوان نبوده است! کار به‌جایی رسیده است که دونالد ترامپ و مقامات کاخ سفید، رسما از برهم صالح رئیس‌جمهور عراق خواسته‌اند تا بر روی نخست‌وزیری «عدنان الزرفی» پافشاری کند! بااین‌حال مخالفت فراکسیون بدر( متشکل از جریان‌های فتح و دولت قانون) در پارلمان عراق با معرفی زرفی به‌عنوان نخست‌وزیر و فراتر از آن، اقدام غیرقانونی برهم صالح که مکانیسم طبیعی و قانونی معرفی نخست‌وزیر در عراق را نقض کرده است، جایی برای مانور طرفداران حضور زرفی در رأس معادلات قدرت باقی نگذاشته است. 
صورت‌بندی آنچه در عراق می‌گذرد دشوار نیست! واشنگتن که به‌خوبی می‌داند باید حضور نظامی در عراق را هر چه زودتر فراموش کرده و عقب‌نشینی کامل از این کشور را در دستور کار قرار دهد، قصد دارد راهبردهای کلان خود ازجمله «ناامن سازی مزمن عراق» و« تاراج ثروت‌های نفتی »در این کشور را از طریق مهره‌های خود در بغداد پیگیری کند. ترامپ و پمپئو معتقدند که ایجاد یک دولت دست‌نشانده در عراق، هرچند که با کودتا یا نقض قانون اساسی بر سر کار آید، تنها  راه برای رسیدن به این هدف محسوب می‌شود.آنچه بازی هدفمند کاخ سفید را در این خصوص بر هم زده است، زبدگی نیروهای مقاومت در عرصه سیاسی و پیشینه برخی سیاستمداران عراقی در مقابله با اشغالگران است. هوشیاری بسیاری از نمایندگان پارلمان ، خصوصا نمایندگانی که برخاسته از جریان مقاومت هستند منتج به قرار گرفتن واشنگتن در نقطه کنونی شده است؛ نقطه‌ای که در آن چاره‌ای جز عقب‌نشینی در آینده‌ای نزدیک ندارد و درعین‌حال، تلاش آن برای تحمیل دولتی وابسته به بغداد نیز ناکام مانده و خواهد ماند. 
واقعیت امر این است که بوش پسر، اوباما و ترامپ، هر سه در چینش پازل‌های استراتژیک و نظامی خود در عراق شکست خوردند. بدون شک در عرصه سیاسی نیز ترامپ قدرت تغییر معادلات به ضرر جبهه مقاومت را نخواهد داشت. به عبارت بهتر، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده آمریکا نیز به‌مانند دو رئیس‌جمهور قبلی ، شکست در عراق را برای رئیس‌جمهور بعدی این کشور به ارث خواهد گذاشت. البته  با توجه به هزینه‌های هنگفتی که دولت ترامپ برای تغییر موازنه و قواعد بازی در عراق صرف کرده است، هزینه‌هایی که وی در عراق بر دوش دستگاه سیاست خارجی آمریکا گذاشته و خواهد گذاشت، بسیار سنگین‌تر است. جنس شکست‌های اخیر کاخ سفید در عراق ، به‌هیچ‌عنوان تاکتیکی و مقطعی نیست، بلکه آنچه طی ماه‌های اخیر و در معادلات داخلی  منطقه‌ای بغداد رخ‌داده است، نماد نوعی شکست استراتژیک تمام‌عیار به ضرر واشنگتن است. 
در این میان، بهترین راه برای ترامپ، بالا بردن پرچم سفید شکست در عراق است. اقدامی که اگر هم ترامپ نخواهد یا نتواند آن را انجام دهد، رئیس‌جمهور بعدی ایالات‌متحده ناچار به انجام آن خواهد بود. در این معادله، تکلیف مهره‌های بازی واشنگتن در عراق و گروه‌ها و افرادی که تمامی توان خود را در مسیر تحقق اهداف واشنگتن ( از سال ۲۰۰۳ میلادی تاکنون) به کار گرفته‌اند نیز عینی و آشکار خواهد بود!