رئيس جمهور فرانسه به شدت نسبت به عواقب و تبعات استمرار اعتراضات مردمي عليه کاخ اليزه نگران است. استمرار اين روند در نخستين گام مي تواند منجر به شکست حزب حاکم در انتخابات مهم و سرنوشت ساز پارلماني اروپا شود. نتيجه چند نظرسنجي تازه در فرانسه در بحبوحه ادامه شنبه‌هاي اعتراضي در اين کشور نشان مي‌دهد که محبوبيت «امانوئل ماکرون» رئيس‌جمهور فرانسه بين ۲۷ تا ۲۹ درصد است.بدون شک، ماکرون از حاشيه امنيت مناسبي در اين معادله برخوردار نيست.
نبايد فراموش کرد که ماکرون در انتخابات رياست جمهوري سال ۲۰۱۷ ميلادي، توانست با کسب حدود ۶۵ درصد آراي عمومي، رئيس جمهور فرانسه شود. اما بنا بر گزارش شبکه «فرانس ۲۴»، نظرسنجي «آي‌فوب» که در نشريه فرانسوي «ديمانش» منتشر شده، نشان مي‌دهد فقط
۲۹ درصد از فرانسوي‌ها از رياست جمهوري ماکرون رضايت دارند و ۶۹ درصد ناراضي هستند.نتايج اين نظرسنجي ها براي ماکرون يک فاجعه محسوب مي شود. در ماه جاري ميلادي، محبوبيت ماکرون نسبت به ماه قبل( مارس) تغييري نکرده است. اين در حالي بود که بسياري از رسانه هاي غربي مدعي بودند وضعيت وي در نظرسنجي هاي جديد بهبود خواهد يافت!
بدون شک در صورتي که التهابات عمومي در فرانسه و اعتراضات ادامه داشته باشد، ماکرون قدرت مانور موثري در انتخابات پارلماني خرداد ماه نخواهد داشت.
در اين ميان، ماجراي آتش سوزي کليساي نوتردام نيز به عاملي جهت نارضايتي بيشتر فرانسوي ها از دولت تبديل شده است. چنانچه فرانس ۲۴
گزارش داده است، حتي نطق‌هاي ماکرون و برنامه وي براي بازسازي کليساي در آتش سوخته «نوتردام» هم نتوانسته بر ميزان محبوبيت او اثري داشته باشد. برخي از منتقدان دولت، حضور مداوم ماکرون در برابر دوربين‌ها پس از آتش‌سوزي هفته پيش کليسا را تلاشي براي متقاعد کردن معترضان به پايان تظاهرات‌ها توصيف کرده بودند.البته نظرسنجي هاي
ديگري نيز در فرانسه صورت گرفته است که مشاهده نتايج آنها ماکرون را نااميدتر مي سازد. نظرسنجي «اپيونوي‌نشان مي‌دهد که محبوبيت رئيس‌جمهور فرانسه ۲۷ درصد است.آنچه مسلم است اينکه اعتراضات جاري در فرانسه، ماهيتي بنيادين و زيربنايي دارد. به عبارت بهتر، در اينجا ما با پديده‌اي سطحي و روبنايي مواجه نيستيم. نوع رفتار معترضين، شعارهايي که آنها سر مي دهند و خشمي که بر فضاي تظاهرات حاکم است، نشان دهنده انفجار جامعه فرانسه و تمايل ذاتي آن مبني بر گذار از وضعيت موجود است. از اين رو، بي دليل نيست که سه بار عقب نشيني ماکرون در برابر معترضين منجر به پايان اعتراضات نشده است. از سوي ديگر، “جليقه زردها” در روزهاي نخست حضور خود در خيابان‌هاي پاريس و ديگر شهرهاي فرانسه، صرفا حکم “گروهي معترض” را داشتند اما در مدتي کوتاه به “نماد گذار ساختاري در فرانسه” و حتي ‌باتوجه به سرايت اعتراض ها به ساير کشورهاي اروپايي، به “نماد گذار از اروپاي واحد” تبديل شدند. در مقياسي وسيع تر، جليقه زردها به نماد “تقابل با نظام سرمايه داري” تبديل شدند. مخاطب جليقه زردها صرفا دولت ماکرون نيست بلکه ساير احزاب و گروه‌ها، اعم از سوسياليست و
محافظه کار هستند که طي دهه‌هاي اخير، خصوصا پس از تشکيل اروپاي واحد عملا قدرت هضم مطالبات مردمي را نداشته اند. بنابراين، اعتراض جليقه زردها را نمي توان به يک اعتراض حزبي از سوي جريان‌هاي ملي گرا يا چپ‌هاي افراطي تقليل داد. نبايد فراموش کرد که اقشار مختلفي از مردم در ميان جليقه زردها حضور دارند. افرادي که لزوما متعلق به هيچ يک از جريان‌هاي سياسي در فرانسه نيستند.