در يكي از ديدارهاي فرمانده وقت و جمع محدودي از مسئولين نيروي انتظامي با رهبر انقلاب، ايشان نظر راهگشايي را چنين مطرح كردند كه ما بايد هميشه نيمه خالي ليوان را هم ببينيم وگرنه برنامه‌ريزي براي پر كردن اين نيمه نمي‌كنيم. نيروي انتظامي با هيچ كس از نيروهاي نظامي قابل مقايسه نيست. در مرز، دشمن معلوم است و اطلاعات مي‌تواند وضع آنها را معلوم بكند؛ لكن در تهران معلوم نيست دشمن كجا است، چه مي‌كند؛ بايد شما مطلع باشيد دشمن كجا است و با آگاهي دنبال او برويد. با دشمن به عنوان مخالف مردم مواجه شويد نه دشمن خودتان. اگر اين طور مواجه شديد، آن موقع مردم را از خود مي‌دانيد؛ وگرنه ممكن است چاقوي جراحي شما به جاي بيرون كشيدن غده سرطاني، بخشي از غده را با بخشي از بدن جدا كند. طوري برخورد بكنيد كه مردم رنجيده نشوند. شناخت دشمن از دوست خيلي مهم است. مراقبت كنيد كه اتفاقات تلخ نيفتد. اقتدار نيروي انتظامي يكي از واجبات است و درستي عمل نيروي انتظامي هم يكي از واجبات است.
به گفته مسئولين وقت دبيرخانه شوراي عالي امنيت ملي، رهبر انقلاب در اين خصوص دغدغه وافري داشتند و سفارش اكيدشان به نيروهاي حافظ امنيت اين بود: «مواظب باشيد با مجرم و غيرمجرم يك جور برخورد نكنيد.»
اما به رغم همه تدابير و مراقبت‌ها و سفارش‌ها، پيامدهاي ناشي از برخورد با برهم زنندگان نظم و امنيت در جامعه موجب شده بود كه ذره‌اي از دغدغه و نگراني رهبر انقلاب نسبت به آنچه در صحنه مي‌گذرد كاسته نشود؛ تا جايي كه ايشان در جمع محدودي نقل مي‌كنند:
«بنده همان روزهايي كه [حوادث پس از انتخابات] در جريان بوده مكرر التجاء كردم به پروردگار عالم، پناه بردم. چون بالاخره يك كسي كتك بخورد، يك‌جايي‌اش زخمي بشود، خوني ريخته بشود، واقعاً براي من طاقت‌فرسا است. نماز حضرت صاحب‌الزمان خواندم، توسلات فراوان داشتم براي اينكه اين چيزها پيش نيايد.»
از سوي ديگر از ابعاد پنهان فتنه كارهاي زشت و وهن‌آلودي بود كه در قم عليه برخي علماي برجسته مانند آيت‌الله جوادي آملي يا آيت‌الله استادي انجام شده بود. وقتي خبر اين رفتارهاي ناروا به آقا مي‌رسد، ايشان ضمن ابراز ناراحتي و بيان اينكه اين كارهاي خيلي بدي است، تذكر مي‌دهند كه بررسي شود چرا اين كارها انجام شده است؛ اين برخوردها بايد در همان قم علاج و اصلاح شود. نكته ظريف و اما مهمي كه در اين قضايا قابل توجه است اينكه از برخي از كساني كه در اقدامات اعتراضي عليه اين بزرگواران شركت كرده بودند، شنيده مي‌شد كه رفتار زننده خود را به طور كلي به آقازاده‌هاي رهبر انقلاب نسبت مي‌دهند. واضح بود كه اين القائات، دروغي بيش نبود؛ اما رهبر انقلاب نقل مي‌كنند وقتي اين مطلب را شنيدم از تك‌تك پسرانم سوال كردم و آنها نيز همگي اين نسبت را تكذيب و نفي كردند.
با اين اوصاف بهتر مي‌توان يكي از ابعاد فتنه را درك كرد. فتنه به شرايطي مي‌گويند كه افراد نتوانند حق را از باطل تشخيص بدهند و به اشتباه بيفتند. وقتي اقداماتي تحت پوشش تدين و انقلابي‌گري و ديگر عناوين مقدس صورت مي‌گيرد، منجر به ممزوج شدن حق و باطل مي‌شود؛ كارهايي كه هم مشكوك بود و هم به‌شدت شبهه‌ز‌ا طيف وسيعي از نخبگان و بخشي از مردمي را كه از ماجرا مطلع مي‌شدند مسئله‌دار مي‌كرد. اضافه بر اين خسارت بزرگ، اهميت بيشتر اين بخش پنهان فتنه، آن بود كه حاشيه را بر متن حاكم مي‌كرد؛ مسئله اصلي را تحت تأثير مسائل فرعي قرار مي‌داد. مسئله اصلي، دروغ‌گويي و كشاندن مردم به خيابان‌ها و مشوش كردن اذهان بخشي از جامعه و ستيز مستبدانه در برابر قانون و صاف كردن جاده براي طمع دشمنان ملت و فرصت‌سازي براي دراز شدن زبان ناپاك خائنين به ملت و فراهم‌سازي فشارهاي بيگانگان بر كشور و امثال اين جرائم سنگين بود.
در چنين شرايطي به جاي آن كه همه مسئولين و نخبگان، يكپارچه در برابر ديكتاتوري نقاب‌دار كه وقيحانه از سوي مقامات دولت آمريكا با اسم‌ورسم حمايت مي‌شدند بايستند و همه تلاش‌ها و مواضع در اين‌باره به كار گرفته شود، اقدامات مخربي در كهريزك و كوي سبحان و … اذهان عمومي خواص و حتي برخي از مسئولين را منحرف مي‌كند و وقت و انرژي زيادي از مجلس و قوه قضائيه و دستگاه‌هاي انتظامي و امنيتي و دبيرخانه شوراي عالي امنيت ملي و حتي بخشي از وقت و تدابير رهبر انقلاب را براي زدودن اين‌گونه وصله‌هاي ناچسب از دامن پاك جمهوري اسلامي،‌ به خود معطوف مي‌كند. متأسفانه در آن شرايط، دوستاني از سر ناداني با غفلت و بي‌بصيرتي و عدم تشخيص مسائل اصلي از مسائل فرعي و يا حاكم شدن نفسانيت و يا به علت قبيله‌گرايي سياسي و … در دام دشمنان دانا و وابستگان آنها افتادند. ناگفته نماند كه روشنگري‌هاي پي‌درپي رهبر انقلاب موجب شد برخي از خواص و مسئولين ولو با تأخير، به خود آيند و جبران مافات كنند؛ هر چند برخي ديگر، همچنان اندر خم يك كوچه مانده‌اند. البته از حق نگذريم، در كنار خواص و مسئوليني كه در گرداب غبارآلود فتنه راه را حتي براي مدتي گم كردند، جمع زيادي از مسئولين و به‌ويژه خواصي از دانشگاه‌يان و حوزويان بودند كه مسائل اصلي را از مسائل فرعي تشخيص دادند و بر صراط مستقيم كه بودند استوار ماندند.