درنگاهی متاملانه به تاریخ ملت ها و جوامع ، نقش انسان های فرهیخته، آگاه و مسئولیت‌پذیر در روند تحولات سیاسی و اجتماعی را برجسته می بینیم.
در تاریخ معاصر ملت ما از این نمونه انسانها که آگاهی بخش و پشتوانه معنوی و اخلاقی جامعه اند وبویژه در وضعیت های سخت همراه مردم ودر زدودن رنج ها و آلام آنان حتی از جان خویش نیز دریغ نورزیده اند کم نیستند.
آیه الله غلام‌حسین جمی “ره” را در زمره چنین انسان هایی می دانم و گمان دارم در میان هم نسلان من که دوران جوانی خود را در کوران تحولات دهه ۴۰ و ۵۰ در خطه جنوب کشور به ویژه شهر آبادان گذرانده اند ، هستند کسانی که دراین موضوع با من هم رای باشند.

مرحوم جمی روحانی بود و درد دین داشت و در تبیین آموزه های دینی و اخلاقی برای جامعه آگاهانه اهتمام می ورزید و البته نسبت به تحجر و بدفهمی ازدین وجامعه درمیان برخی از هم صنفانش رنج می برد.
من او را انسانی عاطفی می شناسم که رفتاری عقلانی داشت . صلابت در عین تواضع از جذابیت‌های شخصیت او بود . او مریدانی بسیار به ویژه در میان نسل جوان داشت اما با مریدو مراد بازی نسبتی نداشت و برای خود نقش پدر / معلم قائل بود.
آن عالم دین و نماد اخلاق در سالهای پایانی عمر مسئولیت رسمی نداشت اما همچنان پشتوانه معنوی و مدافع مردم بود ، تشییع باشکوه و ده‌ها هزاران نفری پیکرش نشان از جایگاه او در میان مردم داشت.

با مروری بر کارنامه حیات آن فقید سعید دردهه‌های ۴۰ و ۵۰ ، دوران پر التهاب انقلاب و سال‌های پر مخاطره دفاع و مقاومت و نیز دوران بازسازی ویرانه‌های شهر می‌توان گفت: حقیقت جویی، زمان آگاهی، روشن اندیشی، مسئولیت شناسی، مردم‌داری، صداقت، رواداری و…. از شاخصه‌های دوران زیست دنیائیش بود.
سیزده سال پس از هجرتش به وادی السلام، با دریغ از فقدان او یادش را گرامی می‌داریم و به روان پاکش درود می فرستیم.