‌|مهدیه هاشمی‌|
ویروسی که هرروز در کشور قدرت گرفته و انسان های بیشتری را به تور می اندازد و نامه هایی برای مقابله با آن نگاشته می شوند. هنوز چند روزی از نامه رئیس مجلس به اتحادیه بین المجالس برای لغو تحریم های آمریکا نگذشته است که وزیر خارجه کشور نیز دست به قلم برده و سازمان ملل متحد را با بارها عالیجناب خطاب کردن برای رفع تحریم های آمریکا، به یاری خواسته است. طبق شواهد دستگاه دیپلماسی‌ ایران طرحی برای رسوایی آمریکا نداشته و هیچ وضعیت فوق‌العاده ای برای سازماندهی برای ضد جنگ‌های آمریکا اتخاذ نکرده و کماکان در وضعی بوروکراتیک و محافظه کار قرار دارد! و لبخند مایک پمپئو که از دست و پنجه نرم کردن ایرانیان با این ویروس اظهار خوشحالی می کند، این سوال را بوجود آورده که آیا چنین نامه نگاری های التماس گونه ای می تواند موجب رفع تحریم های دارویی ایران شود. تحریم هایی که آمریکا عضو نفوذی سازمان ملل متحد آن را به ایران تحمیل کرده است. بی شک
 وزارت خارجه ما همچنان به مذاکره امیدوار است واین روزها فقدان امثال قاسم سلیمانی ها با وجود  دولت امیدی که به لبخند غرب امید بسته است تا مردم کشور را نجات دهند، چقدر بیش از پیش احساس می شود.«رسالت» در این مورد با جعفر قنادباشی، کارشناس مسائل بین الملل  به گفت وگو پرداخت.
 * سازمان ملل تریبونی خوب اما اکتفا به  نامه نگاری زمینه ساز بحرانی دیگر است
جعفر قنادباشی، کارشناس مسائل بین الملل  درمورد نامه وزیر خارجه به سازمان ملل متحد به «رسالت» چنین می گوید: «استفاده از تریبون سازمان ملل متحد، می توانددر رسیدن صدا کشور به جهان موثر واقع شود. ایران در موضوعات مختلف کمتر از ظرفیت های
 سازمان ملل، غیر متحدها و سازمان همکاری اسلامی استفاده کرده است. بر این اساس شاید این اقدام بتواند انعکاس خوبی در مسائل تحریم ها یا فشارهای جهانی داشته باشد. براین اساس نامه نگاری
 به سازمان ملل با عضویت نودو چهار کشور مهم جهان در آن تریبون خوبی برای اطلاع رسانی و ثبت اتفاقات در تاریخ خواهد بود.»
وی با تاکید بر اینکه اینکه دیپلماسی ایران به
 نامه نگاری منحصر شود، اشتباه بزرگی است و این انفعال زیر پوستی می تواند صدمات جدی به کشور وارد کند، ادامه داد: «اکتفا به نامه نوشتن نمی تواند از ظلم کشورهای ظالم کاسته یا روابط کشور را با دیگر کشورها بهبود ببخشد. بر این اساس نامه نگاری تنها برای اطلاع رسانی و نمایش جنایت قدرت های بزرگ به سازمان ملل استفاده شود.»قناد باشی با اشاره به سوابق بی تاثیر بودن مذاکرات با این کشورها خاطر نشان کرد: «برجام یک نمونه تاریخی برای اثبات این حقیقت است که نامه نگاری به تنهایی چاره ساز نخواهد بود. در آن زمان دیپلماسی ایران تهدید و به آینده برجام منحصر شده بود. اینکه یک دیپلماسی خوب زمینه ساز براورده شدن بسیاری از نیاز های کشور و مرتفع شدن برنامه های سیاسی آینده در روابط با دنیا است، قابل چشم پوشی نیست؛ اما متاسفانه نبود یک راهبرد کلی، یکی ازمشکلاتی است که مدیریت وزارت خارجه را به چالش کشیده است.»
 * نامه نگاری به تنهایی چاره ساز نخواهد بود هرچند که بخشی از ساختار جنگ است
این کارشناس مسائل بین الملل ضمن بیان اینکه مسئولان وزارت خارجه، راهبرد مشخص و متقنی را در روابط خود با جهان دنبال نمی کنند، ابراز کرد: «کشور باید پیش از وقوع چنین بحرانی خود را آماده کرده و به زمینه پیشرفت اهداف بپردازد. در دوران جنگ نیز نامه نگاری و بیان و اطلاع رسانی مشکلات موجود بخشی از برنامه مقابله با بحران بوده است. اما انحصاری شدن وزارت خارجه و خبره شدن وزیر خارجه کشور در قلم زنی مشکلی را حل نخواهد کرد و راه حل بحران کنونی نیز نیست.»وی افزود: «استفاده از کشورهای غیر متحد برای مقابله با این ویروس یکی از بهترین اقداماتی است که می تواند این اپیدمی را مهار کند. یک جنبش ایرانی برای همکاری میان پزشکان جهان یک حرکت ملی و قابل تضمین است که تجربیات خوبی نیز مبادله خواهد شد. متاسفانه این اقدام نیز از طرف وزارت خارجه در دستور کار قرار نگرفته است.
این کارشناس مسائل بین الملل در انتها این گفت وگو تصریح کرد: «این جنگ به تمام ارگان ها و بخش های مختلف کشور مربوط است و وزارت خارجی نیز جز یکی از مهم ترین بخش های کشور است. در دسته بندی کشورها، آمریکا بنابر تجربیات از بی اعتبار ترین کشورها در جهان است. اظهارات آمریکا مبنی بر کمک به ایران تنها دست دوستی با دستکش مخملی است که مقام معظم رهبری بارها به آن اشاره کرده اند. اگر چنین نبود آمریکا زودتر تحریم دارویی خود علیه ایران را لغو می کرد. بر این اساس نامه نگاری برای برداشته شدن تحریم از دوش ایران امیدوار کننده نخواهدبود.»