صفورا ترقی
گفتم که فراق را نبینم دیدم، آمد به سرم ازآنچه می‌ترسیدم اربعین امسال آمد و همه از جاماندگان شدیم؛ امسال به‌جای «کنار قدم‌های جابر»، «دوباره دل‌تنگی، دوباره حسرت، دوباره آه» را می‌خوانیم؛ و به‌جای «هله‌بیکم یا زواری» ، «من ایرانم و تو عراقی،چه فراقی» را زمزمه می‌کنیم.  امسال «حرم در خواب می‌بینیم و لذت همچنان باقی است، سلام از دور می‌گوییم و حسرت همچنان باقی است.»  امسال «مثل خرما به نخیل است ضریحت ارباب، آنکه دستش شده از نخل تو کوتاه منم.» امسال صفحات مجازی تمام جاماندگان خاطره بازی با «مکعب‌های دوست‌داشتنی آب‌های الکفیل»، «مای بارد» ، «کلمن های نارنجی و یک لیوان پلاستیکی کهنه آویزان» «آهنگ یوسف پیامبر حمل کپسول گاز در مشایه»، «قرارهای گروه در کنار عمودهای رند»، «يخ‌در بهشت‌های رنگی شارع العباس با یک میلیون مگس روی میزها و میوه‌ها»،«موکب مختار ثقفی با عکس بزرگ فریبرز عرب نیا»، «آب لیموعمانی نوشابه طبیعی»، «دکل‌های اینترنت و انبوه زائران جهت دانلود مطالبشان»، «سیم‌کارت‌های زین و آسیاسل» «مبل‌های درب‌وداغان کنار جاده»، « فنجان‌های چرک مرده قهوه عربی»، «کوبیده‌های نصفه در سیخ»، «لگن‌های پر آب مخصوص فروبردن استکان‌های دهن‌زده»، «موتور سه‌چرخه‌های قرمز» «گاری‌های چوبی»، «ون‌های گاراژ مرکزی و رانندگی‌های فاجعه عرب‌ها»، «ساک‌های دستی روی سر پیرزن‌های عرب»، «نصف شکر نصف چای عراقی‌ها در آن استکان‌های کمر باریک»، «نان‌های ماهی شکل و کباب‌ترکی و فلافل های خوشمزه»، «تل‌پتوها و تشک‌های ته موکب»، «ایستگاه شربت‌های متنوع موکب صاحب‌الزمان که با زبان‌های فارسی و عربی می‌گفتند نعناع ، لیمون ، ماءالورد»، «انبوه دمپایی‌های جلوی حرم»، «صدای چرخ‌های شکسته چمدان‌ها روی زمین»، «کوه خرما و ارده و کنجد» و «دهین های نجف» است.۱
و امسال هم‌پای رهبرمان «گرچه دوریم به یاد تو سخن می‌گوییم.» «تمام دلخوشی مان به این جاده هشتاد کیلومتری نجف- کربلا بود که بیاییم و در لابه‌لای آشفته‌بازار دنیا، چند روزی طعم زندگی در بهشت را بچشیم، طعم همدلی‌های اربعین، زیر زبانمان آن‌قدر مزه کرده بود که برای تجربه دوباره‌اش یک‌سال دل‌شوره جا ماندن از این سفر را داشتیم، غافل از این‌که همدلی‌ها بهانه بود تا یادمان دهند اگر مشتاق زندگی به سبک اربعینید، باید همین همدلی‌ها و وفاداری‌ها را برای رسیدن به امام زمانتان نیز داشته باشید.
«کل ارض کربلا» را امسال می‌توان بهتر فهمید که هر جا هستید برای «طلب ثاره»  قیام کنید. امسال باید بفهمیم که آخر طریق و ستون‌های جاده، رسیدن به نقطه بلوغ فهم بشر است، این‌که امام اگر باشد؛ دنیا آرام می‌گیرد و برای رسیدن به اقیانوس آرام امام حی‌و زنده  باید طریق سخت نجف – کربلا را در درون خود طی کنیم! طریقی از «مبدأمن» تا «مقصد او»  و این یعنی ما به عمودهای آخر نزدیک شده‌ایم! آخرین عمود تاریخ قبل از آغوش او … عمودی از جنس عمود ۱۴۵۲ ! امسال باید فرهنگ اربعین را جور دیگری فریاد کنیم
مهم‌تر از این‌که در کربلا باشیم یا نباشیم ، این است که اسم‌مان در زمره لشكریان خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام باشد، اربعین بهانه‌ای است برای رسیدن به امام.»۲
دعا کنیم که در این راه سخت و طاقت‌فرسا ثابت‌قدم بمانیم؛ «منطق حسین علیه‌السلام را که منطق دفاع از حق ، ایستادگی در برابر ظلم و طغیان در مقابل گمراهی و استکبار است به دنیا بشناسانیم؛ و همچون خطبه‌های رسای زینب کبری سلام‌الله علیها و امام سجاد علیه‌السلام علیه حاکمیت سفیانی‌ها و اموی‌ها، رسانه بی‌همتای عاشورا باشیم در دنیای پیچیده تبلیغات بشری»۳ ان‌شاءالله.
 از زائرین عزیز عراقی نیز التماس دعا داریم ، سلام ما نوکران محروم شده از خدمت را به اربابمان برسانید و بگویید «نوکر رخ ارباب نبیند سخت است.»
پی نوشت ها:
۱ . برگرفته از نوشته محمد پاداش
۲. برگرفته از سخنان استاد محمد شجاعی
۳. برگرفته از سخنان رهبرمعظم  انقلاب