اين روزها حضور بانوان در استاديوم ها بيشتر از هر زمان ديگر مطرح مي‌شود، گرچه توجه به خواسته‌ها و برنامه‌ريزي براي مواجهه سازنده و ثمربخش با نيازهاي جامعه زنان بسيار اهميت دارد، اما گاه اين خواسته‌ها بر اساس نيازهاي واقعي شکل ‌نگرفته و برخي با چنگ زدن به ريسمان سياست، سعي در القاء اين باور غلط دارند که «ورود زنان به ورزشگاه اولويت نبوده و حق ابتدايي است.»
بگذاريد برايتان مثالي بزنیم؛ بر اساس آمار وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعي، اکنون جمعيت زنان سرپرست خانوار کشور حدود ۳/۵ ميليون نفر است. بسياري از اين زنان، از فقدان يك چتر حمايتي و تأمين مالي و اجتماعي رنج مي‌برند. مهمترين موضوع در مورد اين گروه از زنان مسئله فقر است كه ناشي از درآمد كم و يا فقدان درآمد زنان سرپرست خانوار است.
به علاوه، پايين بودن سطح آگاهي، مسائل و مشكلات اقتصادي و حمايت هاي ضعيف اجتماعي به ويژه در خصوص بيمه زنان سرپرست خانوار آنها را بيش از ديگران در معرض آسيب هاي اجتماعي قرار داده است. همچنين وجود بيش از يک ميليون دختر بالاي ۳۵ سال که به تجرد قطعي رسيده‌اند، از ديگر مباحث مهمي است که کمتر به آن پرداخته شده درحالي که هيچ گونه پاداش مادي و بيمه و مستمري به آنها تعلق نمي گيرد و اکثر اين دختران، از حمايت هاي قانوني و سياست هاي اجتماعي لازم بهره‌مند نيستند و از سوي ديگر زنان متأهل هم مطالبات عديده و بي شماري دارند و تعدادي از آنان نيز همسرانشان بيکارند. البته ناگفته نماند که ۶۵ درصد زنان بيکار، تحصيل کرده اند. حال با اين همه، ورزشگاه رفتن زنان، جزء اولويت هاي مهم به شمار مي رود؟
آيا نياز اصلي و استراتژيک زنان ايران گرفتن «حق ورود» به ورزشگاه ها است. اگر چنين است اين حق دقيقا براي کدام دسته از زنان است؟
به گزارش خبرگزاري تسنيم« طبق يک فرضيه در تحقيقات اجتماعي، حق ورود به ورزشگاه ها مطالبه بخشي از زنان ايراني است که تحصيلکرده، شاغل، شهري و داراي پايگاه طبقه متوسط اجتماعي هستند. بنابراين آنطور که گفته مي شود اين موضوع، مسئله نيمي از جمعيت ايران –حدود ۳۹/۵ميليون نفر طبق سرشماري ۱۳۹۵ – که زنان باشند به نظر نمي رسد ضمن اينکه با وارد کردن هر کدام از اين شاخص ها اين دربرگيري کمتر و کمتر مي شود. مثلا وقتي ملاک زنان شاغل باشند آنگاه بر اساس آخرين سرشماري قابل استناد يعني سرشماري ۱۳۹۰، مي بينيم که ۱۸ميليون و ۸۴۴ هزار و ۸۶۲ نفر از زنان ايراني خانه دار هستند و اين خود يعني آن جمعيت ۳۹ ميليوني، به ۲۰ميليون نفر کاهش پيدا مي کند. يا وقتي طبق سرشماري سال۱۳۹۰ ما ۲۲ ميليون خانوار داريم که ۱۸/۵مليلون نفر از اين جمعيت خانه دار هستند و ۳/۵ميليون نفر باقي مانده نيز با احتساب پايگاه اجتماعي، شاغل بودن و تحصيلات و برخي متغيرهاي ديگر شايد به کمتر از ۵۰۰هزار نفر برسد که علاقمند حضور در ورزشگاه ها هستند.»
به رغم آنچه گفته شد، در باره اين موضوع، مواضع برخي نمايندگان مجلس، فعالان حقوق زنان و سياستمداران متفاوت بوده؛ برخي موافق و برخي ديگر مخالف اند، از اين منظر، پروانه سلحشوري رئيس فراکسيون زنان مجلس و طيبه سياوشي عضو فراکسيون زنان مجلس وسيده فاطمه حسيني نماينده ديگر مجلس از جمله نمايندگاني هستند که بارها در اين مورد به اظهارنظر پرداخته اند. شهيندخت مولاوردي، معاون وقت امور زنان و خانواده رئيس جمهور نيز در اين مورد با انتشار مطلبي در توئيتر خود گفته بود: « ماده ۸۹ منشور حقوق شهروندي: حق همه شهروندان، به ويژه زنان است که به امکانات ورزشي و آموزشي و تفريحات سالم دسترسي داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامي-ايراني در عرصه‌هاي ورزشي ملي و بين‌المللي حضور يابند.» معصومه ابتکار، معاون رئيس جمهور در امور زنان و خانواده نيز تأکيد کرده است: «مانعي نداريم که خانم‌ها در فضا‌هاي مجزا، ورودي مجزا و امکانات مجزا بتوانند در فضاي خوب و سالم ورزشگاه‌ها حاضر شوند و نسبت به حل مسئله حضور زنان در مسابقات ليگ فوتبال وزير ورزش و جوانان به صورت خوب و جدي اين مسئله را دنبال مي‌کند.»
به نظر مي رسد که پيگيري مطالبات واقعي جامعه زنان، قرباني سياست زدگي شده، از منظر افکار عمومي و کساني که از دريچه يک واقعه انساني به ماجرا نگاه مي‌کنند، اقدامات و سخنان مدافعان ورود زنان به ورزشگاه با عقلانيت جور در نمي آيد، زيرا طي ماه هاي گذشته اتفاقات عجيب تري رخ داده که باعث شده، علامت هاي سؤال بزرگي در ذهن افکار عمومي شکل بگيرد. مرگ دختر آبي و ميترا استاد هريک در نوع خود دلخراش و باعث تأسف بود اما در قاموس سياست‌زدگي اين دو حادثه به يک اندازه مهم تلقي نشدند.
*عده اي به دنبال استيفاي حقوق واقعي زنان نيستند
زنان جريان اصلاحات، در همدلي با زن قرباني يعني ميترا استاد و محکوميت جنايت هم حزبي شان نگفتند اما در ماجراي دختر آبي سنگ تمام گذاشتند و با تسري دادن اين منع محدود يعني ورود زنان به ورزشگاه، به تصويرسازي غيرواقعي پرداختند تا بار ديگر فرصت طلبي سياسي خود را به نمايش بگذارند.
حال براساس آنچه گفته شد، مريم معين الاسلام، فعال حقوق زنان و عضو هيئت علمي دانشگاه فرهنگيان به «رسالت» مي گويد: آنها که خودشان را سينه چاک حقوق زنان مي دانند و از جريان اصلاحات اند چرا در ماجراي قتل ميترا استاد سکوت اختيار کرده و سخني به زبان نياوردند، مگر آن زن بي گناه نبود؟ آيا اگر قاتل فردي از جريان اصلاحات نبود، بازهم سکوت مي کردند؟ به نظر مي رسد فقط بازي‌هاي سياسي براي اين جماعت مهم است، وگرنه مسئله دختر آبي را مهمتر از قتل ميترا استاد جلوه نداده و به راحتي از کنارش عبور نمي کردند. بي ترديد آنها به دنبال استيفاي حقوق واقعي زنان نيستند.
فرشته روح افزا، معاون شوراي فرهنگي – اجتماعي زنان شوراي عالي انقلاب فرهنگي هم به اين مسئله واکنش نشان داده و به «رسالت» مي گويد: عده اي سياست زده مطالبه عمومي مردم را به چنين مسئله و گفتماني تبديل مي کنند وگرنه در جامعه ما مسائل حوزه زنان بسيار گسترده تر از ورود به ورزشگاه است.ما شاهد بوديم که همان سياست زده ها ماجراي دختر آبي را در ذهن افکار عمومي بزرگ کردند، در عين اينکه پس از به قتل رسيدن ميترا استاد واکنش قابل قبولي بروز نداده و گويا در اين زمينه نخواستند مدافع حقوق زنان باشند.
او تأكيد مي کند: مشکل در حوزه زنان بسيار است و با ورود آنان به ورزشگاه، مشکلات اقتصادي و طلاق و تجرد حل نخواهد شد. ما امروز با مسائل عديده اي همچون بيمه زنان خانه دار و بيکاري رو به رو هستيم، اما متأسفانه آنقدر مسئله ورزشگاه رفتن زنان را تکرار کردند و عده اي افراد معلوم الحال را به ورزشگاه ها بردند که امر بر عده اي مشتبه شده که فقط ورزشگاه رفتن است که مي تواند به معناي استيفاي واقعي حقوق زنان باشد. خب طبعا تکليف کساني همچون مسيح علي نژاد مشخص است، امثال او از بيرون برنامه ريزي مي کنند تا محيط اختلاط و تشنج را در داخل بيشتر کنند، آنان به فکر حقوق واقعي زن ايراني نيستند، به دنبال هوچي گري اند. در حال حاضر پسرهايي که وارد ورزشگاه مي شود، امنيت جاني ندارند و عده اي داس و دشنه با خودشان حمل مي کنند و فحش هاي رکيک مي دهند. فضا بسيار ناامن است و تازه تصور کنيد که صندلي مي شکنند و کار به زد و خورد کشيده مي شود، آيا عقل سليم مي گويد زنان ما به چنين فضائي وارد شوند؟ اصلا چه ضرورتي دارد، وقتي مي شود يک فوتبال را از تلويزيون تماشا کرد به ورزشگاه رفت؟
اما معين الاسلام معتقد است به رغم همه مانورهاي تبليغاتي و سياه نمايي هاي صورت گرفته، مردم جامعه ما به خوبي فهميده اند که بحث حقوق زن ها زماني مطرح مي شود که براي عده اي منافعي به دنبال دارد. به عنوان مثال در آستانه انتخابات با هدف رأي آوري، مباحث اين چنيني مطرح مي شود، درحال حاضر هم ما در آستانه انتخابات مجلس هستيم و برخي دارند از آب گل آلود ماهي مي گيرند. اما مسئله اين است که چرا هيچ کدام از کساني که اين همه روي بحث زنان و ورود آنان به ورزشگاه پافشار مي کنند، در دوره بعد از انتخابات، جامعه زنان و دغدغه هايشان را فراوش مي کنند؟
به اذعان او، خيلي از مدافعان ورود زنان به ورزشگاه، نمايندگان مجلس هستند که قادرند از مهمترين حقوق بانوان دفاع کرده و اقداماتي را انجام بدهند اما بعضا کاري نکرده و سکوت اختيار مي کنند، بنابراين کاملا مشخص است که در هنگامه انتخابات، نمايندگان، حقوق زنان را در بوق و کرنا کرده و اين امر جنبه کاملا تبليغاتي دارد و مردم ما به خوبي درک کرده اند که قضيه از چه قرار است.
هرچند «روح افزا» چندان اين مسئله را انتخاباتي نمي داند چرا که به زعم او، چندين سال است، اين موضوع پيگيري مي شود. معاون شوراي فرهنگي – اجتماعي زنان شوراي عالي انقلاب فرهنگي مي افزايد: بعضي افراد مثل معصومه ابتکار، قرار نيست وارد وادي انتخابات شوند البته شايد هم بشود اما منظورم اين است که اغلب مدافعان ورود زنان به ورزشگاه، به دنبال ورود به عرصه انتخابات نيستند، اين ها« کپي- پيست» نظرات غربي ها را قبول داشته و تصور مي کنند، هرچه غرب بگويد، حکم آيه قرآن را داشته و بايد عملياتي شود. حتي مي گويند فيفا اين مسئله را از ما خواسته است درحالي که مسئولان حوزه ورزش اين گفته ها را رد مي کنند. از طرفي غربي ها به شدت تمايل دارند زنان ما مدل زنان آنها شوند، اگر زن و خانواده در کشور ما اضمحلال پيدا کند، آنها راحت تر مي توانند نقشه هاي خود را در کشور ايران پياده سازي کنند. حال آنکه گرفتاري هاي زنان در غرب آنقدر زياد است که آنان نمي رسند به دولتهايشان اعتراض کنند لذا مي خواهند همين حالت در کشور ما اجرا شود که اگر هر اتفاقي افتاد، مردم چندان اعتراضي نکنند. اما صرف قبول داشتن فرهنگ غرب از سوي برخي مسئولان ما خيلي بد است. مقام معظم رهبري بارها از مضرات فرهنگ غرب سخن گفته اند، ايشان هيچ گاه حرف بي حساب و کتاب نمي زنند، حالا حرف ما اين است که موافقان ورود زنان به ورزشگاه ها پاي صحبت هاي مخالفان بنشينند تا استدلال علمي کرده و بگوييم چرا نبايد زنان به ورزشگاه بروند با اين اقدام فضا را براي سوء استفاده از زنان و مسائل خارج از عرف فراهم مي کنيم.
* دخترانمان را در سطح حداقل ها قرار داده ايم
او با طرح اين پرسش که چرا بايد دختران ما توسط پسران تحقير شوند، عنوان مي کند: ما متأسفانه جايگاه دخترانمان را کم کرده و در سطح حداقل ها قرار داده ايم. سن ازدواج را بالا برده ايم و حالا پسران راضي به ازدواج نيستند. کدام شخصيت مطلوبي مي پذيرد که زنان ما به ورزشگاهي بروند که هيچ گونه امکاناتي متناسب با شأن و منزلت زنان ايراني ندارد. مگر هرکاري غربي ها مي کنند، ما بايد انجام بدهيم؟ در غرب، پورنوگرافي زنان يک نوع تجارت است، ماهم بايد دنبال اين مسئله برويم؟ بهتر است مقداري عقلمان را به کار بيندازيم. ما به دستور مقام معظم رهبري به هيچ وجه اين نفوذ و افتضاح فرهنگي که زنان ما را در بيرون و درون ورزشگاه آلت دست مردان قرار بدهد، نمي پذيريم.
او بر اين باور است که نمي دانيم چقدر واژه حق درست است که بگوييم حق ورود زنان به ورزشگاه، اما بايد ببينيم اين مسئله، در وهله اول درخواست چه کسي بوده .همان طور که اطلاع داريد، شادي صدر، وکيل و روزنامه نگاري است که به دليل مجرم بودن از ايران فرار کرده و به خارج کشور پناهنده شده است و در شبکه هاي آن ور آب عليه ايران کار مي کند، چند سال پيش چنين فردي ادعا کرده بود که بايد زنان در ورزشگاه ها حضور پيدا کنند، اين حرف در آن مقطع زماني در هيچ جا مطرح نمي شد و همه به اين حرف مي خنديدند، اين حرف هنوز هم خنده دار است زيرا ما معتقديم اول بايد مشکلات اساسي جامعه زنان حل و فصل شود. فراموش نکنيد که نزديک به ۲۰ ميليون جوان داريم که اين ها در انتظار ازدواج اند، چرا اين مسائل را نمي بينيم؟ اين بانوان نمايند مجلس در شفاف سازي حقوق مسئولان مقاومت کردند و اعتقادي به تحقق اين امر ندارند. آنها با شبکه هاي آن طرف آب صحبت کرده و با صراحت گفته اند، ما نبايد قانون عفاف و حجاب داشته باشيم، اين ها نه دلسوز مملکت اند و نه به دنبال ابقاي حقوق زنان، وقتي مي گويند شفاف سازي نبايد صورت بگيرد و حقوق و مزايا مشخص شود، يعني با مردم رو راست نيستند.
* بازي هاي سياسي براي مشغول کردن افکار عمومي
​​​​​​​به اعتقاد او، مواضعي هم که اين ها اتخاذ مي کنند از روي حقيقت طلبي و رو راستي نيست. حالا اگر واقعا براي ورود زنان به ورزشگاه اصرار دارند، اول محيط را امن کنند و مطمئن باشند که حرف هاي رکيک به زنان زده نشده و ضربه نمي بينند. از طرفي پرسش ما اين است که چرا سالن هاي ورزشي، مختص ورزشکاران زن، خالي‌است؟ چرا بر روي مسابقات ورزشکاران زن مانور نداده و آنان را براي ورود به اين ورزشگاه ها ترغيب نمي کنند؟ بنابراين مشخص است که دست‌هاي پشت پرده فقط به سياست بازي خود مي انديشند وگرنه هيچ کس مخالف تفريحات سالم مردم به ويژه بانوان نيست. اگر شما بدانيد يک وسيله شهربازي، دو پيچ و مهره اش شل است و امکان افتادن دارد، مطمئن باشيد که هيچ کس سوار آن وسيله نمي شود
آنگاه چطور راضي مي شويم که زنان را به يک فضاي ناامن مثل ورزشگاه ها بفرستيم؟
مريم معين الاسلام هم در خاتمه سخنانش با طرح اين مسئله که آيا مدافعان و سينه چاکان حقوق زنان به مطالبات اولويت دار خانم ها پرداخته اند که در حال حاضر نوبت به مسئله ورود به ورزشگاه رسيده؟ آيا اگر خانم ها وارد ورزشگاه شوند، مسائل و مشکلات ما حل خواهد شد؟ به نظر مي رسد کساني که از تشخيص مسائل واقعي و اصلي زنان ناتوانند، نمي توانند سرنوشت آنان را رقم زده و عهده دار و متولي مسائل زنان باشند، اين ها اگر واقعا در ميان جامعه زنان ما بودند و از آن درايت و تدبير و تيزبيني لازم برخوردار بودند، مي فهميدند که مسئله حضور آنان در ورزشگاه، مسئله جدي و اصلي نيست و چه بسا مسئله اي در رده بسيار پايين است. بي ترديد اين ها بازي هاي سياسي براي مشغول کردن افکار عمومي است.