معصومه پورصادقی
نتیجه رأی‌گیری درباره قطعنامه آمریکا برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران روز جمعه پس از حدود ۲۴ ساعت رأی‌گیری ایمیلی مشخص شد. قبل از آن، بحث سر آن بود که کدام کشورها قطعنامه آمریکا را وتو خواهند کرد. اما شرایط و تعداد آرا به نفع این قطعنامه به حدی بود که کار به استفاده از وتو نکشید.  از ۱۵ عضو شورای امنیت فقط دو رأی مثبت به قطعنامه داده شد که یکی رأی خود آمریکا بود و دیگری رأی جمهوری دومینیکن. رأی حداقلی به این قطعنامه در شرایطی بود که آمریکایی‌ها پیش‌نویس قبلی خود را اصلاح‌کرده و آن را از ۳۵ بند عملیاتی به ۲ بند عملیاتی تقلیل داده بودند. این متن ۲ بند مقدماتی هم داشت.
  آمریکایی‌ها پس از ناکامی در شورای امنیت،اکنون به دنبال راه‌اندازی مکانیسم ماشه هستند تا با فروپاشی برجام، تحریم‌های قبلی در شورای امنیت علیه ایران را بازگردانند. کارشناسان حقوقی معتقدند که آمریکا با اعلام رسمی خروج از برجام دیگر حق استفاده از این مکانیسم را ندارد.
 مقامات و کارشناسان دولت ترامپ با استناد به بندهای ۹ تا ۱۲ قطعنامه ۲۲۳۱ استدلال می‌کنند که نام ایالات‌متحده همچنان در این قطعنامه به‌عنوان عضو برجام آمده است و به همین دلیل می‌توانند از مکانیسم ماشه استفاده کنند. در طرف مقابل مذاکره‌کنندگان سابق آمریکایی و مقامات اروپایی معتقدند که قطعنامه مکانیسم ماشه و خروج را به برجام ارجاع داده و عملا این مکانیسم فقط از طریق بندهای ۳۶ و ۳۷ برجام قابل انجام است. جدال بر سر امکان و چگونگی استفاده از مکانیسم ماشه توسط آمریکا، یک نمای کلی از اختلاف و هرج‌ومرج در جبهه غربی را به نمایش گذاشته است.
 برخی از کارشناسان بر این باورند که آمریکایی‌ها به دنبال این هستند که از طریق تفکیک امور رویه‌ای از امور اساسی  یا وتوی دوبل، درنهایت زمینه را برای معرفی یک قطعنامه و وتوی آمریکا مهیا کنند تا  «اسنپ بک» از آن طریق انجام شود. 
واشنگتن همچنین از کشورهای اروپایی ازجمله انگلیس و فرانسه هم انتظار دارد آن را در این مسیر یاری کند. اما ابهام در این گیرودار باعث ایجاد سردرگمی شده و احتمال آن وجود دارد که درنهایت آمریکا مدعی بازگشت تحریم‌ها و« اسنپ بک» شده و کشورهایی مانند چین و روسیه قائل به عدم بازگشت تحریم‌ها باشند و اروپایی‌ها هم تا زمان انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا کج دارومریز رفتار کنند.
اما نتیجه چنین وضعیتی بلاتکلیفی و تضعیف ساختارها و مکانیزم شورای امنیت سازمان‌ملل، رنگ باختن چندجانبه‌گرایی و همچنین کم‌جان شدن تحریم‌های شورا خواهد بود. در همین حین عده‌ای با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، سرنوشت توافق هسته‌ای را به این‌که کدام حزب در کاخ سفید بنشیند گره‌زده‌اند. این گروه استدلال می‌کنند که در صورت پیروزی جو بایدن در انتخابات، آمریکا به برجام بازگشته و اوضاع بر وفق مراد خواهد بود.اما نکته آنجاست که تیم سیاست خارجی بایدن نیز بقا و موفقیت برجام را مشروط کرده است. دموکرات‌ها عنوان می‌کنند که ایران باید به تعهدات برجامی خود بازگردد تا واشنگتن هم مجدد وارد توافق شود. 
این در حالی است که این آمریکایی‌ها بودند که از برجام خارج شده و تعهدات خود را نقض کردند. به لحاظ منطقی ابتدا آمریکا باید بدهی خود را با برجام صاف کند، تا ایران هم که تاکنون در توافق هسته‌ای باقی‌مانده، درباره کاهش تعهدات خود به‌تناسب تجدیدنظر کند. 
علاوه بر این، تیم بایدن اعلام کرده است که حتی در صورت بازگشت به برجام، سعی خواهند کرد که توافق را تکمیل یا اصلاح کنند. این تقریبا همان مواردی است که دولت ترامپ به‌محض نشستن بر مسند قدرت درباره برجام مطرح می‌کرد.اساسا دموکرات‌ها با جمهوری‌خواهان در سیاست خود در قبال ایران تفاوت چندانی نمی‌کنند.
محمدجواد ظریف، وزیر خارجه کشورمان هم دوشنبه‌شب در برنامه نگاه یک به این موضوع اشاره و تصریح کرد که برای ایران فرقی نمی‌کند که چه حزبی سرکار بیاید. چه‌بسا که برخی اوقات دموکرات‌ها فشار بیشتری را بر ایران آورده‌اند. 
اتفاقا در دوران باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا که برجام را مذاکره کرد، این کشور، تحریم‌ها و قطعنامه‌های مهمی نظیر ۱۹۲۹ را به تصویب رساند. میزان اجماع و تحریم ضدایرانی که اوباما محقق کرد، بسیار بیشتر از برخی رؤسای جمهور جمهوری‌خواه بوده است.
در حوزه اقدامات تخریبی نیز دولت اوباما ازآنچه می‌توانست در قبال ایران دریغ نکرد.