محمد ناظمی اردكانی
قطعا به خاطر داریم كه در مقطع جنگ تحمیلی و دفاع مقدس، قدرت‌های مسلط و مستكبر از فروش حتی سیم‌خاردار به  ایران ممانعت به عمل آوردند و از طرفی رژیم بعث عراق كه به نیابت از آنان می‌جنگید را به پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی مسلح می‌كردند.بنابراین چاره‌ای جز این نبود كه از همه توان و ظرفیت علمی و فنی كشور برای ساخت سلاح استفاده شود. اینجانب شاهد بودم كه در وزارت صنایع سنگین بسیاری از كارخانجات ماشین‌سازی، ریخته‌گری و تجهیزات‌سازی صنعتی، تمامی و یا بخشی از خط تولید خود را به نیازهای دفاعی اختصاص دادند و بدون ذره‌ای بهانه و تعلل توان سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خود را به میدان آوردند و به كمك بخش‌های فنی وزارت دفاع آمدند، در نتیجه بخش‌های فنی مهندسی درگیر در جنگ تحمیلی به‌تدریج تقویت شدند. 
بالاترین استعدادهای طراحی – مهندسی كشور جذب عرصه‌های جبهه مقاومت شدند و با خلاقیت و كارآفرینی اقداماتی انجام دادند كه جبران‌كننده كمبود تجهیزات نظامی را می‌كرد. از طرفی قدرت ایمان، شهادت‌طلبی و شجاعت كم‌نظیر جای هر نقصانی را پر كرد و مجاهدت برای رفع آن با شتاب لازم صورت پذیرفت،‌ به‌طوری كه هیچ مانع و بن‌بستی برای پیروز شدن معنا نداشت. فرماندهان ارشد و فرماندهان صف مقدم و سربازان و بسیجیان در یك صف واحد و متحد به پیروزی حق بر باطل ایمان داشتند، روحیه انقلابی و شناخت دشمن باعث شده بود كه هیچ‌گاه در ذهنشان مذاكره،‌ سازش و كنار آمدن با قدرت‌های مسلط كه میدان‌دار اصلی جنگ بودند، خطور نكند،‌ چراكه مقاومت و تكیه بر ظرفیت‌های كشور را رمز پیروزی دانستند.
 اتخاذ چنین مشی انقلابی و جهادی بود كه امروز شاهد پیشرفت‌های شگرفی در عرصه‌ دفاعی و تحقق امنیت در كشور هستیم. ساخت موشك‌های دوربرد نقطه‌زن، ساخت انواع پهپادهای پیشرفته، دستیابی به فضا، دستیابی به دانش هسته‌ای ازجمله این دستاوردهاست. به عبارتی ایران نه‌تنها بی‌نیاز از خرید تجهیزات نظامی است، بلكه می‌تواند جزء كشورهای صادركننده سلاح شود و امروز از لحاظ قدرت دفاعی، قدرت سیزدهم  نظامی جهان در بین ۲۰ قدرت برتر است. این رتبه بدون در نظر گرفتن امكانات و تجهیزات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است.
تحریم تسلیحاتی از بدو پیروزی انقلاب اسلامی به صورت‌های مختلف اعمال شد و در مقاطعی به جهت محدود كردن ایران در زمینه پیشرفت فناوری هسته‌ای به صورت رسمی با مصوبه از سازمان ملل توسط قدرت‌های مسلط و مستكبر اعمال گردید كه در تاریخ ۲۷ مهرماه اعلام نمودند كه ایران از این به بعد در فهرست تحریم تسلیحاتی نخواهد بود، اما متأسفانه درس بزرگ تحریم تسلیحاتی به جهت كج‌اندیشی و تفكر غیرانقلابی برخی مسئولان اجرایی برای مقابله با تحریم اقتصادی به كار نگرفتیم.
دشمن كه نقطه‌ضعف وابستگی اقتصاد ایران به نفت خام را پیدا كرده بود،‌ با تحریم خرید نفت از ایران، همه ترفندهای خود را به كار گرفت تا اقتصاد ملی را به فروپاشی و شكست بكشاند و تا حدودی هم به جهات غفلت و سهل‌انگاری بخش‌های اقتصادی و مدیران غیرانقلابی، موفق بود و از همین جا تلاش كرد تا دولت مستقر را كه تازه روی كار آمده بود، به پای میز مذاكره بكشاند و همه تصمیمات اقتصادی را به سرنوشت مذاكرات گره بزند و قریب هفت سال دوندگی بی‌حاصل را بر كشور تحمیل كند.
در چهار دهه گذشته علیرغم پیشرفت‌های خوبی كه در برخی صنایع داشتیم و لیكن برخی وابستگی‌های مواد اولیه، قطعات،‌ خطوط تولید در صنعت همچنان با تزریق اشتباه ارز نفتی حفظ شد. واحدهای طراحی – مهندسی و نرم‌افزاری كه می‌توانستند بخش صنعت و تولید را از وابستگی نجات دهند، مورد حمایت قرار نگرفتند، چراكه هر نیازی با ارز نفتی آسان‌تر و به ‌ظاهر ارزان‌تر قابل تأمین بود و یا تجار سربرآورده از واحدهای تولیدات صنعتی، با تحصیل ارز دولتی، اقدام به واردات كالاهای ساخته‌شده كردند و چنین سرنوشتی برای تولید در بخش صنعت و كشاورزی و خدمات رقم خورد كه این روزها شاهد آن هستیم. خودرویی كه به جهات تكنولوژی بسیار عقب‌افتاده و خارج از استاندارد بوده و خط تولید آن در ایران و كشور تحت لیسانس آن متوقف شده است،‌ با قیمت گزاف خرید و فروش می‌شود، بنابراین در صورتی كه از تحریم اقتصادی همانند تحریم تسلیحاتی فرصت ساخته می‌‌شد و نسخه اقتصاد مقاومتی به اجرا گذاشته می‌شد و به جای مذاكره، پای قدرت مردم را به اقتصاد باز می‌كردند و از استعدادهای كم‌نظیر مردمی و نخبگان و مدیران انقلابی و حزب‌اللهی كمك  گرفته می‌شد، امروز ایران می‌توانست یكی از قدرت‌های برتر اقتصادی در منطقه باشد و با اقتصادهای دیگر جهانی رقابت كند و روی پای خود بایستد و روز به روز بر عزتمندی‌اش در جهان افزون گردد.