| حنيف غفاري |
در ورزش کشتي، بدلکاري براي کسب امتياز از رقيب جايگاه و ارزش ويژه اي دارد. در يک عبارت ساده،فنون بدل‌کاري عبارت است از اتخاذ تصميماتي عملي با هدف خنثي کردن فنون کشتي‌گيري مجري، به گونه‌اي که باعث اجراي تکنيکي خاص و منجر به کسب نتيجه‌اي شود. به عبارت بهتر، تفاوت عمده ميان فنون دفاع( فنون واکنشي خنثي کننده ) و بدلکاري اين است که مي توان با بدلکاري، علاوه بر خنثي کردن اقدام و کنش رقيب، با زدن فني همزمان از وي امتياز گرفت. تعميم قواعد و اصول جاري در حرفه کشتي به عالم سياست چندان بي ربط به نظر نمي رسد! تروئيکاي اروپايي در سال ۲۰۱۷ ميلادي و قبل از خروج دولت ترامپ از برجام، سه مرحله “دفرمه سازي روبنايي “، “تغيير بنيادين” و “تحميل توافق جديد” به ايران را در دستور کار قرار دادند. سه کشور انگليس، آلمان و فرانسه به تاسي از کاخ سفيد تلاش کردند تا ضمن گنجاندن موضوعاتي مانند توان موشکي و منطقه اي در برجام ، اعمال محدوديت‌هاي فرازماني در خصوص برنامه هسته اي ايران و بازرسي نامحدود از اماکن نظامي کشورمان را در دستور کار قرار دهند. اگرچه خروج ترامپ از توافق هسته اي اجزا، سرعت و زمان بندي بازي را تغيير داد، اما تغييري در زمين بازي و قواعد بازي ايجاد نکرد! در حال حاضر( سال ۲۰۱۹ ميلادي) همان ترکيب آمريکايي- اروپايي در صحنه فعال و اتفاقا به همان اهداف قبلي خود نيز پايبند است!متعاقب برداشته شدن گام‌هاي محکم جمهوري اسلامي ايران و کاهش دو مرحله اي تعهدات کشورمان ( وفق سند برجام )، مقامات اروپايي در صدد بدل زدن به دستگاه ديپلماسي و سياست خارجي ما هستند. آنها هم اکنون صرفا به توقف و خنثي سازي اقدامات ايران نمي انديشند، بلکه در صددند ضمن متوقف ساختن گام‌هاي اخير کشورمان، با زدن فن بدل از کشورمان امتياز بگيرند. سفر اخير امانوئل بن مشاور ماکرون به ايران و اصرار شديد وي مبني بر توقف گام‌هاي اخير( در ازاي دريافت برخي امتيازات مدت دار و موقت) و فراتر از آن، اصرار فرانسوي ها مبني بر ميانجي گري ميان واشنگتن و تهران ( آن هم در حالي که خود جزئي از بازي برجامي کاخ سفيد عليه ايران بوده و هستند ) ،نشان مي دهد که تروئيکاي اروپايي اصرار ويژه اي بر روي بدل زدن به ارکانهاي تصميم گيري در حوزه سياست خارجي کشورمان دارد. در اين معادله، اساسا موضوعيتي ندارد که فرانسوي ها و ديگر بازيگران اروپايي، فن بدل را با چاشني اخم يا لبخند اجرا کنند بلکه موضوع اصلي اين است که تروئيکاي اروپايي در صددند استراتژي ها و ثوابت راهبردي سياست خارجي ما را قرباني تاکتيک‌هاي مقطعي و درجه چندم خود کنند! در اينجاست که متوجه اهميت راهبردي کاهش تعهدات جمهوري اسلامي در برجام مي شويم. تا زماني که دست ما به واسطه اين کاهش تعهدات پر باشد، امکان اجراي فن بدل اروپائيان به دستگاه ديپلماسي ما به حداقل ممکن ( در حد صفر) خواهد رسيد و البته، عکس اين قاعده نيز صادق است. در نهايت اينکه سکانداران حوزه ديپلماسي و سياست خارجي کشورمان بايد ضمن اصرار بر استمرار مسير “کاهش تعهدات برجامي ايران” و ” عدم عقب نشيني از گام‌هاي برداشته شده “، پيام “اقتدار ايران” را در دو بعد “فني” و ” راهبردي” به طرف مقابل، يعني آمريکا و تروئيکاي اروپايي مخابره نمايد.