|حنیف غفاری|
صدور قطعنامه اخیر شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه کشورمان، آن هم با استناد به موارد ادعایی مطروحه از سوی مقامات رژیم صهیونیستی، به وضوح از ماهیت و هدف شورای حکام و رافائل گروسی، مدیر کل آژانس در تقابل مطلق با کشورمان پرده برداشته است. واشنگتن، تل آویو و متحدان غربی آن‌ها سه هدف مهم را از این اقدام دنبال می‌کنند: زمینه‌سازی برای تمدید حداقل موقت تحریم‌های تسلیحاتی ایران، تقویت مؤلفه‌های فشار حداکثری علیه کشورمان و در نهایت زمینه سازی برای انعقاد توافقی جامع و حتی محدودکننده تر از برجام علیه فعالیت‌های هسته ای، منطقه ای و دفاعی جمهوری اسلامی ایران.
فارغ از آنکه اقدام غیر حقوقی اخیر آژانس و مطالبات فراپادمانی و فراپروتکلی این سازمان از ایران ، هر دو محکوم بوده و جایی برای توجیه آن از سوی رافائل گروسی مدیر کل منصوب ترامپ و نتانیاهو در این نهاد وجود ندارد، اما باید در نظر داشت که «نمایش اخیر شورای حکام در وین»، جزئی از یک نمایش بزرگ تر به نام «تحدید ایران قدرتمند» محسوب می شود. در ماه‌های آخر مدیریت آمانو بر آژانس، دولت ترامپ تلاش بسیاری کرد تا بتواند از آژانس نیز به مثابه یک ابزار و کاتالیزور در پیشبرد این استراتژی کلان استفاده کند اما در رسیدن به این هدف ناکام ماند. پس از مرگ مشکوک آمانو و اصرار خاص آمریکا و رژیم صهیونیستی مبنی بر استقرار هر چه سریع تر رافائل گروسی در مسند مدیر کلی آژانس ( که رویکرد ضد ایرانی وی بر همگان محرز بود) ، فشارهای آژانس علیه کشورمان وارد فاز تازه ای شده است. در این معادله، آژانس بار دیگر به یکی از مهره های اصلی بازی ضد ایرانی آمریکا و متحدان آن تبدیل شده است.
اما سؤال اصلی اینجاست که اکنون چه باید کرد؟ آیا باید در مقابل اقدام ضد ایرانی آژانس و تلاش هدفمند این نهاد برای اعمال فشار حداکثری بر کشورمان منفعلانه رفتار کنیم؟! پاسخ این سؤال قطعا منفی است.همان گونه که مسلم است، آژانس از یک سو باید هزینه های رفتار غیر مسئولانه و ریاکارانه اخیر خود را در تقابل با کشورمان بپردازد و از سوی دیگر، به خوبی درک کند که هزینه های بازی در زمین آمریکا برای این نهاد، سنگین و در مواردی غیر قابل جبران خواهد بود! بهترین و مؤثرترین راه مواجهه با اقدام اخیر آژانس، رصد اهداف کلان، میان‌مدت و کوتاه‌مدت آمریکا و متحدانش ( در خصوص صدور قطعنامه ضد ایرانی اخیر در شورای حکام) و طراحی پاسخ‌های قاطعانه،هوشمندانه و مناسب نسبت به آن‌هاست. به عبارت بهتر، باید در رصد رفتار اخیر آژانس، آن را قطعه ای از پازل «تقابل تمام‌عیار آمریکا با ایران» تلقی کرده و از همین منظر، پاسخ یا پاسخ‌های احتمالی خود به این نهاد و بازیگردانان غربی آن را طرح ریزی و اجرا کنیم. بدیهی است که وزن «نگاه استراتژیک» جمهوری اسلامی ایران در قبال پدیده اخیر باید ملموس و در تنظیم مناسبات آتی کشورمان و آژانس تأثیرگذار باشد.
شاید در پایان، بهتر باشد مقامات آژانس بین المللی انرژی اتمی جمله تاریخی «زبگینیو برژینسکی» مشاور امنیت ملی اسبق آمریکا را در قبال طرح ادعاهای دروغین این نهاد علیه برنامه هسته ای ایران مرور کنند. برژینسکی این جملات را قبل از مرگ خود بر زبان رانده بود :
«ادعای آمریکا در خصوص ساخت سلاح هسته ای توسط ایران بی معنی است. اسرائیل تنها رژیمی است که به طور انحصاری دارای سلاح های هسته ای در منطقه است و از مدت ها این جنگ افزار را در اختیار داشته است. پرداختن به موضوع ساخت بمب اتمی از سوی ایران مصداقی از حقه بازی است…»