مصطفی هدایی
ایران در دوره‌های تاریخی مختلف بخش‌هایی از سرزمین خود را در جنگ‌ها، توافقات با قدرت‌های منطقه یا جهان از دست داده و این امر تنها با پیروزی انقلاب اسلامی برای همیشه متوقف شد. 
در سال‌های اخیر مشاهده می‌شود که به خاطر روابط نزدیک بین ایران، چین و روسیه، پهلوی دوستان و سلطنت‌طلبان با به راه انداختن کارزارهای رسانه‌ای، جمهوری اسلامی را متهم به دادن امتیاز سرزمینی به این دو قدرت می‌کنند! اما از یاد برده‌اند که در دوره پدر و پسر خاندان پهلوی جنایت هولناکی علیه عزت و غرور و سرزمین ملی ایرانیان روی داد که هنوز داغ آن تازه است. 
خاک و مرز برای مردم ایران مقدس است و با روی کار آمدن جمهوری اسلامی این خاک با عقیده قوی و راسخ تشیع و اسلام نیز بیشتر عجین شده و هویت اسلامی- ایرانی جای هویت ملی‌گرایی صرف را گرفته است. خاکی که ملجا مستضعفان و آزادیخواهان جهان و آخرین سنگر دفاع از عدالت و معنویت بشری در کره خاکی تا ظهور مهدی (عج) محسوب می‌شود. 
به هر روی پهلوی‌ها نیز به مانند دیگر سلسله‌های بی‌لیاقت و سرسپرده، برای حفظ قدرت و نشستن بر صندلی حکومت بخش‌هایی از کشور را به باد دادند.
واگذاری زمین‌هايی به طرف روسی
البته رضاخان هم در دادن امتیاز به خارجی‌ها، دست قاجار را از پشت بست. رضاخان در ابتدای سلطنت خود حق بازگشت «قصبه فیروزه» و «خلیج حسین قلی» را مسکوت گذاشت. قصبه فیروزه ییلاق عشق آباد، پایتخت فعلی ترکمنستان است. وی در سال ۱۳۰۴ طی قراردادی ۷۰ درصد از آب‌های منطقه‌ای که سرمنشأ  آن داخلی بود را به روسیه واگذار کرد. رضاشاه در سال ۱۳۱۶ طی یک قرارداد ننگین دیگری که به پیمان سعدآباد معروف است، در توافقی با ترکیه ۸۰۰ کیلومتر مربع اراضی مرغوب شامل «کوه آرارات کوچک» و دامنه‌ها و اراضی اطرافش را به ترک‌ها واگذار کرد. از نظر نظامی و ژئواستراتژیک، آرارات کوچک، سرزمینی استراتژیک با قابلیت‌های فراوان دیگر بود و به صورت طبیعی از وزرا گرفته تا درجه‌ داران نظامی و مردم عادی با چنین واگذاری مخالف بودند اما از دیدگاه رضاخان موضوع مهم فقط دوستی با آتاتورک بود و باقی مسائل اهمیتی نداشت.
رضاشاه حتی به حکومت ضعیفی چون افغانستان نیز امتیاز داد. این کشور تا زمان قاجارها بخشی از خاک ایران محسوب می‌شد ولی پس از جدایی اختلافات مرزی به وجود آمد.
 حقآبه هیرمند
یکی از این موارد اختلافی حقآبه هیرمند بود. رضاخان به جای در پی گرفتن راه حل اساسی که منافع ملی ایران را تأمین کند، بخش دیگری از سرزمین کشورمان را به یک حکومت ضغیف واگذار کرد. طی توافقات سعدآباد، «دشت ناامید» به مساحت ۳ هزار کیلومتر مربع در شرق نیز به افغانستان داده شد و در مقابل قرار شد تا به طور مساوی این دوکشور از آب هیرمند بهره ببرند ولی افغان‌ها بعدها سدی بر هیرمند ساختند و دیگر آبی به ایران نرسید. 
 واگذاری حق کشتیرانی به عراق
حق کشتیرانی در اروندرود به جز ۵ کیلومتر از آب‌های مقابل آبادان نیز به عراق داده شد که بعدها این منجر به اختلاف و جنگ ۸ ساله در دهه ۶۰ شمسی شد. این قرارداد چنان تحقیرآمیز و ننگین بود که محمدرضا شاه، جانشین رضاخان، هم نتوانست قبولش کند. پس از پیگیری‌‌های بسیار و البته مناقشه‌‌های فراوان و چندین ساله با عراق بر سر اتفاقاتی که در اروندرود رخ می‌داد سرانجام پهلوی دوم با عراق به «قرارداد الجزایر» رسید؛ خط تالوگ اروندرود به عنوان مرز تعیین شد. همین قرارداد بود که صدام پاره کرد و جنگ تحمیلی آغاز شد.
جدایی بحرین از ایران
یکی از خیانت‌های فراموش نشدنی پهلوی‌ها، جدایی بحرین از ایران بود. در دوره محمدرضا شاه، جزیره فوق استراتژیک بحرین که بخش اصلی خاک ایران و استان چهاردهم کشور محسوب می‌شد، با توطئه انگلیس از ایران جدا شد. هرچند این جدایی در دوره پهلوی دوم روی داد، ولی در سال ۱۳۰۶ رضاخان رضایت داد تا بحرین از ایران جدا شود. در دوره سلطنت محمدرضا، وی که تابع پدر بود، این جدایی را رسمیت بخشید. شاه در سفری درسال ۴۷ به هند، طی مصاحبه‌ای گفته بود «دولت شاهنشاهی نمی‌خواهد با اعمال زور بحرین را تصاحب کند، بلکه حاکمیت بحرین را به دلخواه اکثریت مردم، در یک همه پرسی
 آزاد زیرنظر سازمان ملل متحد می‌گذارد، تا اگر اکثریت مردم بحرین علاقه به ملحق شدن به ایران داشتند، بحرین در حاکمیت ایران بماند و اگر خواستند از ایران تجزیه شوند، کشوری مستقل شوند.» در نتیجه همه‌پرسی نمایشی با دخالت انگلیسی‌ها و سازمان ملل در بحرین انجام شد. این همه‌پرسی در حالی انجام شد که مردم ایران و مجلس شورای ملی مخالف برگزاری آن و جدا شدن بحرین از ایران بودند. شاه پهلوی گفت: «با توجه به این که ذخایر مروارید بحرین به پایان رسیده است، بحرین از نظر ایران دیگر اهمیتی ندارد»هویدا نیز گفته بود دختر خودمان بود، شوهرش دادیم!
جنایتی که پهلوی ها در حراج خاک ایران صورت دادند، از بدترین جنایات آن‌ها در طول تاریخ محسوب می‌شود.