وحید عظیم‌نیا
«وندی شرمن» مسئول مذاکرات هسته‌ای دولت «باراک اوباما»‌ی دموکراتِ مؤدب! در بخشی از کتاب خاطراتش می‌گوید: «هیچ دولت دیگری توانایی نظامی ما را ندارد تا با تهدید‌های معتبر، دیپلماسی را حمایت کند». (بدون هراس – ص ۱۳۲). هرچند سخنان دشمنان قسم‌خورده این مرزوبوم ارزش استناد ندارد، اما این اظهارات اذعان به مشی رژیمی است که سال‌هاست با این قاعده اقداتحرم به سرکیسه کردن کشور‌های عربی و غیرعربی می‌کند و سران مفلوک این کشور‌ها برای تأمین «امنیت اجاره‌ای»، ذلت «گاو شیرده» بودن را به جان می‌خرند تا چند صباح بیشتر به عیش و نوش دنیوی بپردازند، اما فارغ از اینکه حتی در مقابل کشور کم‌برخوردار اما با اراده‌ای مثل یمن هم یارای مقابله ندارند و طعم تلخ شکست را چشیده و می‌چشند.
اینکه «قدرت دفاعی»، مهم‌ترین پشتوانۀ «توان دیپلماسی» کشورهاست محل بحث نبوده و تردیدی در آن نیست هرچند برخی‌ها سعی می‌کنند گشایش‌های سیاست خارجی را صرفاً به‌پای توان دیپلماسی بنویسند، اما کیست نداند اگر نبود قدرت نظامی کشور، دیپلماسی به‌تنهایی نمی‌توانست کشتی‌های حامل بنزین و کالا‌های ایرانی را به کاراکاس؛ آن‌هم زیر تهدیدات رژیم وحشی آمریکا برساند؛ همان رژیمی که دیپلماسی نتوانست مانع از اعمال فشار حداکثری به ملت ایران اسلامی باشد.
البته این به‌منزله نفی توان دیپلماسی کشور نیست چه آنکه «قدرت دفاعی» و «توان دیپلماسی» مکمل هم هستند و اگر نباشد «توان دیپلماسی»، برگ برندۀ «توان دفاعی» به‌راحتی در مجامع بین‌المللی نقد نمی‌شود تا حاصل آن تأمین منافع ملی شود. منافعی که یک روز با مذاکره تأمین می‌شود و روز دیگر با اعزام پنج نفتکش ایرانی («فورچون»، «فارست»، «فاکسون»، «پتونیا» و «کلاول») با پرچم پرافتخار ایران اسلامی از بندر شهید رجایی استان هرمزگان به ونزوئلا؛ آن‌هم مابه‌ازای آن قبل از ارسال کالا‌ها به‌صورت نقد دریافت شود.
البته نباید غفلت کرد که قدرت اقتدارآفرین دفاعی جمهوری اسلامی ایران محصول تلاش شبانه‌روزی «جوان‌های دعای کمیل‌خوان و نمازشب‌خوان» است و در این وادی هرگز از «خود کم‌بینی» و «خود تحقیری» و «دل‌بستگی به دیگر کشورها» خبری نیست. آنچه مایۀ آفت این کشور و علت‌العلل مشکلات آن است، «بیماری غرب‌زدگی» هست و تا این «دیگر برتر بینی» و «وادادگی» علاج نشود، شاید این مشکلات هرگز حل نشود.
حوزه دفاعی کشورمان در طول چهار دهه گذشته ثابت کرده است با کنار گذاشتن «عصای دیگران» و اعتماد به «زانوی خودی» می‌شود نه‌تنها نیاز‌های موجود را تهیه کرد بلکه سرریز آن را نیز به دیگر متقاضیان ارسال کرد. همین روز یک شنبه فرمانده معظم کل قوا در ارتباط تصویری با هیئت دولت فرمودند: «چند سال است که نهضت قطعه‌سازی از طرف بخش‌های نیرو‌های مسلّح، وزارت دفاع و بعضی از بخش‌های دیگر راه افتاده است.» 
البته یادمان باشد تعیین‏ سیاست‌های‏ دفاعی‏ – امنیتی‏ کشور در محدوده‏ سیاست‌های‏ کلی‏ تعیین‌شده‏ از طرف‏ مقام‏ رهبری از وظایف شورای‌عالی امنیت ملی است؛ شورایی که رئیس‌جمهور صرفاً با داشتن یک حق رأی رئیس آن است. پس بدیهی است این توان و پیشرفت محصول عملکرد نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران است.
رئیس‌جمهور ونزوئلا که کشورش با خرید بنزین از ایران و افتتاح فروشگاه اتکا در کاراکاس، عملاً به قُلدری‌های رژیم آمریکا «نه» گفته و نشان داده است تجارت با ایران برای هر دو طرف مفید است و به عبارتی «بُرد – بُرد» واقعی اینجاست نه آنجایی که صنعت هسته‌ایِ «دُرّ غلطان» بدهی و آب نباتِ «انزوای آمریکا» بگیری! از ایدۀ خرید موشک از ایران استقبال کرده است.
 آن‌طور که رسانه‌های داخلی ازجمله مشرق نوشته‌اند «نیکلاس مادورو» بامداد یک شنبه (به‌وقت تهران) در جلسه هیئت دولت کشورش که به‌صورت مستقیم از تلویزیون ونزوئلا نیز پخش شد، خطاب به «ولادیمیر پادرینو» وزیر دفاع این کشور تلویحاََ گفته است که «چرا ایده خرید موشک از ایران به ذهن خودشان نرسیده بود.»
فارغ از چرایی طرح این موضوع و اینکه آیا فروش موشک ایران به ونزوئلا عملی می‌شود یا نه؟ چراکه مسئولان ایران به این موضوع هیچ واکنشی نشان نداده‌اند، طرح این بحث بار دیگر اهمیت «توان دفاعی» و ظرفیت این حوزه برای رفع مشکلات اقتصادی را به میان مردم کشانده است.
رهیافت بحث مطرح‌شده این است که اگر روزی «قدرت دفاعی» به‌واسطه ایجاد زمینه‌ها، باعث گشایش اقتصادی می‌شود حال «تجهیزات دفاعی» می‌تواند با ارزآوری برای کشور به رفع مشکلات اقتصادی کمک کند و نتیجه چنین رهیافتی، عملی شدن همان راهبرد «بریدن ناف بودجه سالیانه از نفت» است.
این مهم در حالی است طبق برجام، محدودیت‌های تسلیحاتی جمهوری اسلامی ایران به‌زودی به پایان می‌رسد چراکه این محدودیت‌ها در برجام پنج سال در نظر گرفته شده بود و سررسید این مدت نزدیک است ازاین‌جهت رژیم آمریکا به آب‌وآتش می‌زند تا مانع این رخداد شود و محدودیت‌های تسلیحاتی کشورمان را مجدداً تمدید کند – البته ابتدا به دنبال دائمی کردن این محدودیت‌ها بود – و برای نیل به این مهم نیز، قطعنامه‌ای را تهیه و به شورای امنیت سازمان ملل ارائه کرد، اما در یک اقدام تاریخی، ۱۳ عضو شورای امنیت به آن رأی مثبت ندادند و صرفاً یک کشور ذره‌ای (micro state) به اسم جمهوری دومینیکن با آن موافقت کرد.
البته این پایان تلاش‌های رژیم آمریکا نیست و هم‌اکنون به‌اتفاق رژیم جعلی و منحوس صهیونیستی در صدد استفاده ابزاری از آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هستند تا شاید از این رهگذر بتوانند پرونده هسته‌ای کشورمان را به شورای حکام و نهایتاً به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع بدهند تا شاید بتوانند علیه کشورمان قطعنامه جدید بگیرند.
 البته دستگاه دیپلماسی کشورمان هم منفعل نبوده و به‌شدت در حال مقابله با اقدامات «تروریست‌های کت‌وشلواری» رژیم آمریکا هستند. به همین منظور مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به دعوت ایران در تهران حضور دارد و در حال دیدار و گفت‌وگو با مقامات مختلف کشورمان است.
به‌هرروی، موضوع فروش تجهیزات دفاعی ایران به کشور‌های مختلف موضوعی نیست که رژیم آمریکا به‌راحتی آن را هضم کند و یحتمل کارشکنی‌های رنگارنگی انجام خواهد داد، ولی نیک می‌داند شاید بشود واردات و صادرات کشوری را با تهدید، تحدید کرد، اما این قاعده درباره فکر و اندیشه یک ملت هرگز قابل‌اجرا نیست؛ مصداق، آنکه جمهوری اسلامی ایران دیروز برای واردات تسلیحات حتی از نوع سیم‌خاردار ممنوع بود و امروز برای صادرات تسلیحات محدودیت دارد. تغییر پارادایم معناداری است؛ موشک‌ها دیوار تحریم‌ها را تخریب خواهند کرد.