| حنیف غفاری |
سفارت جمهوری اسلامی ایران در پاریس در واکنش به توئیت رئیس گروه دوستی پارلمانی فرانسه و ایران درباره آزادی فریبا عادلخواه و رولان مارشال که به دلایل امنیتی در ایران بازداشت هستند، عنوان کرد: «اعتماد یک وجهی نیست. برخی نهادهای فرانسوی شدیدترین فشارها را متوجه ایران می‌کنند، حتی در حوزه دارو! و حتی بدتر از ایالات متحده! انرژی دو کشور نباید در «دراز مدت» صرف موضوعات ناشی از عناصر ثالث و «کوتاه مدت» شود.»
واقعیت امر این است که بازی مستقیم فرانسوی ها در زمین آمریکا و رژیم صهیونیستی بر هیچ کس پوشیده نیست. اگرچه کاخ الیزه به صورت سنتی اصرار دارد بسیاری از پیام‌های خود را به کشورمان در قالب«دیپلماسی پنهان» ارسال کند، اما هم پیمانی استراتژیک فرانسه و آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران کاملا بر همگان عیان و آشکار است! از ابتدای سال ۲۰۱۷ میلادی ، یعنی زمانی که ترامپ رسما در کاخ سفید مستقر شده است، پاریس به اصلی ترین هم پیمان اروپایی واشنگتن در تقابل با کشورمان تبدیل شده است. امانوئل ماکرون زمانی که در انتخابات سراسری فرانسه به پیروزی رسید، به کاخ سفید و شخص ترامپ تعهد داد که به فرمانده جبهه«تروئیکای اروپایی» در جبهه «منازعه همه جانبه با ایران» تبدیل شود. فرانسوی ها تا قبل از خروج رسمی دونالد ترامپ از برجام، رسما متن توافق هسته ای و قطعنامه ۲۲۳۱ را نادیده انگاشته و از توافقی حمایت کردند که ضمن اعمال محدودیت‌های فرازمانی بر فعالیت‌های هسته ای کشورمان ( از طریق حذف بند غروب آفتاب)، مهار موشکی، دفاعی و منطقه ای جمهوری اسلامی ایران را نیز تضمین کند.
حتی پس از خروج رئیس جمهور آمریکا از برجام، ماکرون چندین بار در کنفرانس خبری مشترک با ترامپ تصریح کرد که واشنگتن و پاریس، یک استراتژی و هدف کلان ( به نام مهار همه جانبه ایران ) را در قبال کشورمان دنبال می‌کنند. در حال حاضر نیز فرانسوی ها دقیقا همین مسیر را پیش گرفتند. بدیهی است که در پازل مشترک ضد ایرانی چیده شده از سوی کاخ سفید و کاخ الیزه، نباید کمترین حسابی بر روی اختلافات ترامپ و ماکرون بر سر مسائل جاری در ناتو و …باز کنیم!
اینکه سفارت کشورمان در فرانسه تأکید دارد که فرانسوی ها در زمینه تأمین نیازهای دارویی ملت ایران، دست آمریکا را نیز از پشت بسته اند، قطعا می تواند و باید اثری وضعی در رویکرد و رفتار وزارت امور خارجه کشورمان در قبال پاریس داشته باشد .بر این اساس، دیگر تاریخ مصرف سیاست و تاکتیک«مدارای دیپلماتیک» با کاخ الیزه به پایان رسیده است. این قاعده در خصوص دو کشور انگلیس و حتی آلمان نیز صادق است.
تروئیکای اروپایی تا زمانی که خود را قطعه‌ای از پازل ساخته شده توسط ترامپ( در منازعه با ایران) تلقی کنند،هیچ‌گاه شاهد ایجاد تحول ، ولو حداقلی، در رابطه این کشورها با تهران نخواهیم بود.
در این معادله، دیگر اهمیتی ندارد که جوزف بورل مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بر طبل «حفظ برجام» یا « لزوم تأمین منافع ایران»بکوبد! آنچه باید تغییر کند، سخنان مقامات اروپایی نیست، بلکه قاعده بازی آن‌ها در قبال کشورمان است. حداقل تا کنون، نشانه ای در خصوص این «تغییر بازی» از سوی مقامات اروپایی مشاهده نمی شود و قطعا خوشبینی نسبت به ایجاد این تغییر در آینده نیز خود می تواند خطایی راهبردی تلقی شود! موضوعی که امیدواریم مورد توجه دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشورمان قرار گیرد.