|حنيف غفاري|
شايد برگزارکنندگان همه پرسي سال ۲۰۱۶ در انگليس هرگز تصور نمي کردند که موافقت اکثر شهروندان با خروج از اروپا، منجر به شکل گيري بحراني مزمن و دامنه دار در لندن شود. “ديويد کامرون” و ” ترزا مي”، دو قرباني برگزيت از سال ۲۰۱۶ تا کنون بوده اند.
هم اکنون “بوريس جانسون” در حالي به خانه شماره ۱۰ خيابان داونينگ استريت اسباب کشي کرده است که تضميني مبني بر بقاي طولاني مدت وي در اين منزل وجود ندارد!در اين خصوص نکاتي وجود دارد که نمي توان به سادگي از کنار آن گذشت :
نخست اينکه بوريس جانسون توانست در راي گيري داخلي حزب محافظه کار و از ميان ۱۶۰ هزار راي ،حدود ۹۲ هزار راي را به خود اختصاص دهد. اين به معناي مخالفت حدود ۴۰ درصد از راي دهندگان حزب محافظه کار با نخست وزيري اوست. با اين حال ماجرا در خارج از حزب محافظه کار به مراتب براي نخست وزير جنجالي جديد انگليس سخت تر است! اکثريت مطلق اعضاي حزب کارگر، بسياري از اعضا و طرفداران حزب ليبرال دموکرات و بسياري از راي دهندگان مستقل در انگليس، حضور جانسون در راس معادلات سياسي و اجرايي لندن را فاجعه اي براي کشورشان مي دانند. در چنين شرايطي هر گونه تصميم جنجالي جانسون در خصوص برگزيت و ديگر مسائل جاري در حوزه امنيت و سياست خارجي انگليس ، نه تنها از سوي احزاب مخالف،بلکه از سوي برخي هم حزبي هايش نيز به چالش کشيده خواهد شد. بنابراين، حضور جانسون در راس قدرت، معلول “خواست مردم انگليس” و حتي “اکثريت مطلق محافظه کاران” نبوده است. همين مسئله مي تواند در آينده اي نزديک به پاشنه آشيل نخست وزير جديد انگليس تبديل شود.
دوم اينکه بوريس جانسون به طور ذاتي طرفدار گزينه “خروج سخت از اتحاديه اروپا” مي باشد. او به مانند دونالد ترامپ و جان بولتون معتقد است که تن دادن به برگزيت نرم و توافق با بروکسل به معناي استيلاي بلند مدت ( حداقل ۵ ساله) اتحاديه اروپا بر انگليس خواهد بود. از اين رو جانسون به تحريک ترامپ و بولتون قصد دارد بدون اينکه توافقي با طرف اروپايي صورت دهد،از اين مجموعه خارج شود تا در مذاکرات طولاني مدت آتي خود با اتحاديه اروپا ،قدرت مانور و امتيازگيري بيشتري داشته باشد. اين نگاه ايده آل گرايانه بسيار خطرناک خواهد بود زيرا تحقق برگزيت سخت به معناي اعمال نوعي شوک اقتصادي و سياسي به جامعه انگليس خواهد بود. از سوي ديگر، با توجه به اصرار اتحاديه اروپا مبني بر عدم تغيير خواسته هاي خود در قبال برگزيت، تن دادن جانسون به خروج نرم ( همراه با توافق) از اروپا، به معناي عقب نشيني وي از رويکرد قبلي اش در خصوص برگزيت خواهد بود. در اين صورت، جانسون با خشم بخش ديگري از جامعه انگليس، يعني بخش مهمي از ملي گرايان و طرفداران برگزيت سخت مواجه خواهد شد. فراتر از آنچه ذکر شد،؛جرمي کوربين رهبر حزب کارگر نيز با طرح ايده “رفراندوم دوباره” سعي خواهد کرد موقعيت جانسون را در راس قدرت به چالش بکشد. مجموع اين موارد نشان مي دهد که انتخاب هر گزينه اي از سوي نخست وزير جديد، مولد بحران در بخشي از جامعه انگليس خواهد بود. اصلا بعيد به نظر نمي رسد که تا قبل از فرا رسيدن سال ۲۰۲۰ ميلادي، نام بوريس جانسون در کنار ديويد کامرون و ترزا مي ، به عنوان سه قرباني محافظه کار برگزيت قرار گيرد….