اين تغيير رفتار، تنها محدود به دولت‌هاي اروپايي‌ و اتحاديه‌ اروپا نبود بلكه دولت آمريكا كه تا پيش از اين به گفته وزير خارجه اسبقش دنبال خشكاندن ريشه ملت ايران بوده و ما را محور شرارت ناميده بودند، در بي‌سابقه‌ترين شكل، اقدام به تماس با جمهوري اسلامي ايران كرد؛‌ رئيس‌جمهور آمريكا در فروردين سال ۸۸ به رهبر معظم انقلاب نامه نوشت و از موضعي نرم خواستار همكاري در عرصه‌هاي مختلف شد. مهم‌تر از اين، نامه اوباما به حضرت آيت‌الله خامنه‌اي در بيستم خرداد يعني دو روز قبل از انتخابات است كه به لحاظ زماني، معناي آشكاري دارد. حدس‌شان اين بود كه بعد از انتخابات، جمهوري اسلامي ايران وارد مرحله جديدي از قدرت مي‌شود كه ديگر با جمهوري اسلامي قبل از انتخابات، به لحاظ افزايش قدرت فرق مي‌كند؛ لذا تصور مي‌كردند بايد قبل از آن كه ايران وارد آن مرحله شود باب ارتباط را بگشايند. البته اين منطق رفتاري دولتمردان غربي است و به مقامات آمريكايي يا انتخابات ۸۸ اختصاص ندارد. بد نيست به خاطره يكي از نزديكان رهبر انقلاب اشاره شود. همه كم و بيش مي‌دانند كه آقا برخي از مواقع براي پياده‌روي به ارتفاعات مي‌روند. اين خاطره مربوط به اواخر سال ۸۲ است؛ موقعي كه جمعي از نمايندگان مجلس ششم رد صلاحيت شده بودند. در آن شرايط،‌يكي از نمايندگان عضو حزب مشاركت در مجلس ششم، گفته بود كه اتحاديه اروپا در قضيه رد صلاحيت‌ها كوتاه نمي‌آيد و اگر اين افراد رد صلاحيت بشوند، آنها ارتباط‌شان را با ما قطع مي‌كنند. آقا از مسئول تيم حفاظت‌شان مي‌‌پرسند چه خبر؟ او هم اين خبر را براي ايشان نقل مي‌كند و سپس مي‌پرسد آيا آنها چنين مي‌كنند؟ آقا مي‌گويند خير؛ اروپايي‌ها دنبال منافع خودشان هستند؛ البته اگر كساني روي كار باشند كه چراغ سبزي به غربي‌ها نشان دهند، غربي‌ها بدشان نمي‌آيد آنها روي كار بيايند. شايد يك هفته يا بيشتر از ۱۰ روز نگذشته بود كه مسئول سياست خارجي اتحاديه‌ اروپا گفت ما كاري با مشكلات داخلي ايران نداريم؛‌ ما هر كس كه در ايران قدرت در اختيارش باشد، با او ارتباط برقرار مي‌كنيم.