دونالد ترامپ رئيس جمهور ايالات متحده آمريکا از عمران خان نخست وزير پاکستان خواسته است تا ميان تهران و واشنگتن ميانجي‌گري کند. اين در خواست در حالي مطرح مي شود که تروئيکاي اروپايي و در رأس آنها فرانسه، مشغول انتقال پيام‌هاي ايالات متحده به کشورمان هستند. سؤال اصلي اينجاست که چرا ترامپ علي رغم ميانجي گري اروپائيان، از پاکستان نيز براي مذاکره با ايران و ميانجي گري دعوت به عمل آورده است ؟ آيا اين موضوع نشان دهنده بي اعتمادي کاخ سفيد به تروئيکاي اروپايي است؟ آيا ترامپ سعي دارد پس از درخواست از ژاپن براي ميانجي گري در خصوص ايران، اين بار از ظرفيت همسايه شرقي ايران در اين معادله استفاده کند؟ آيا اين يک بازي حساب شده از سوي آمريکاست يا در ماوراي آن نوعي سردرگمي راهبردي در کاخ سفيد خودنمايي مي‌کند؟
پاسخ اين سؤالات تا حد زيادي مشخص است! واقعيت امر اين است که مشاوران ترامپ به وي توصيه کرده اند تا از همه مجاري و ظرفيت‌هاي موجود و ممکن براي ميانجي گري با ايران استفاده کند. کاهش محبوبيت ترامپ در عرصه سياست خارجي ( که مطابق آخرين نظرسنجي ها به زير ۳۰ درصد رسيده است ) اين روند را تشديد کرده است. هم اکنون رئيس جمهور آمريکا در صدد ارسال پيام «تغيير در سياست خارجي آمريکا” و “تنش زدايي در عرصه بين المللي» به افکار عمومي کشورش است. وي تصور مي کرد برکناري جان بولتون مي تواند براي تحقق اين هدف کافي باشد اما او بار ديگر اشتباه کرده است!
واقعيت امر اين است که برکناري بولتون به اندازه اي کافي نبوده است که منجر به اقبال دوباره جمهوري‌خواهان ناراضي ( وابسته به طيف سنتي حزب جمهوري‌خواه ) و راي دهندگان مستقل نسبت به ترامپ شود. رئيس جمهور آمريکا به خوبي مي داند که افکار عمومي کشورش در انتظار سنجش تأثير عملي برکناري بولتون و ايجاد تغيير واقعي در حوزه سياست خارجي ايالات متحده هستند. يکي از مصاديق اين تغيير واقعي، عقب نشيني ترامپ از سياست‌هاي تنش زاي خود با ايران است. اگرچه رئيس جمهور آمريکا همواره ادعا مي‌کند که عجله اي براي توافق با ايران ندارد، اما ملاقات‌هاي وي در نيويورک و خصوصاً ملاقات وي با نخست وزير پاکستان نشان داد که وي به هر ريسماني براي خروج از وضعيت فعلي چنگ مي زند. ترامپ معتقد است که هماهنگ سازي مواضع تروييکاي اروپايي در خصوص ايران ( از سوي کاخ سفيد ) وقت گير و در مواردي هزينه زا خواهد بود زيرا در برخي موارد ، ميان رويکرد برلين، لندن و پاريس در قبال ايران نيز تناسب مطلقي وجود ندارد. از اين رو مشاوران ترامپ به وي پيشنهاد داده اند که بر روي بازيگران غير اروپايي در اين پروسه، حساب ويژه تري باز کند.
در نهايت اينکه ديدار ترامپ و عمران خان، نقطه آشکارساز استيصال و ناتواني ايالات متحده در مقابل ايران قدرتمند محسوب مي شود. اين استيصال متعاقب اقدام جمهوري اسلامي ايران مبني بر حرکت در ذيل استراتژي « مقاومت فعال» ،که نمونه آن را در کاهش تعهدات برجامي کشورمان شاهد بوديم، به مراتب بيشتر از قبل شده است. بدون شک طي روزها و ساعات آينده در نيويورک، نمادها و نشانه هاي بيشتري از اين ناتواني و استيصال مشاهده خواهد شد.