مختصات و اجزای پازل مشترکی که دولت ترامپ و اتحادیه اروپا در تقابل مطلق با کشورمان چیده‌اند، روزبه‌روز عیان‌تر می‌شود! صدور قطعنامه ضد ایرانی اخیر شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ، آن‌هم با نقش‌آفرینی خاص تروئیکای اروپایی ، حکایت از هم‌افزایی استراتژیک و حتی تاکتیکی واشنگتن و مهره‌های اروپایی آن در تقابل با جمهوری اسلامی ایران دارد. مقامات اروپایی مدعی هستند که آن‌ها برای جلوگیری از استناد آمریکا به مکانیسم ماشه و بازگرداندن تحریم‌های چندجانبه ایران، برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران زمینه‌سازی کرده‌اند!
​​​​​​​به عبارت بهتر، بازیگران اروپایی در خفا نه‌تنها جرم و تخطی محرز خود را در خصوص «تصویب قطعنامه ضد ایرانی در آژانس» نمی‌پذیرند، بلکه این اقدام را مصداق«فداکاری»خود برای کاهش خشم آمریکا و جلوگیری از ابطال کل سند برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت قلمداد می‌کنند.
تروئیکای اروپایی بلافاصله پس از تصویب قطعنامه ضد ایرانی اخیر در آژانس، بیانیه‌ای صادر کرده و خواستار تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران تا سال ۲۰۲۳ میلادی شده‌اند. اما بازی مشترک و هدفمند آمریکا و اروپا، اجزا و قطعات پنهان و آشکار دیگری نیز دارد که باید مورد رصد و تحلیل قرار گیرد:صورت ماجرا از این قرار است که مقامات آمریکایی و اروپایی در تقسیم نقشی که با یکدیگر در پیشبرد استراتژی «فشار حداکثری علیه ایران» صورت داده‌اند، صحنه را به‌گونه‌ای طراحی کرده‌اند که نظام بین‌الملل ناچار شود میان دو گزینه «بازگشت همه تحریم‌های ایران با استناد به مکانیسم ماشه»یا«تمدید تحریم تسلیحاتی ایران» دست به انتخاب بزند. رسانه‌های غربی نیز نقش به سزایی در ساخت و تثبیت این دوراهی کاذب دارند.
به‌عنوان مثال ،«شبکه بلومبرگ» در یکی از تازه‌ترین گزارش‌های خود، از تلاش آمریکا برای «تمدید نامحدود تحریم‌های تسلیحاتی ایران» سخن گفته است. اما این رسانه و دیگر رسانه‌های غربی، طی روزها و هفته‌های آتی بر روی «گزینه تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران تا سال ۲۰۲۳»متمرکز شده و آن را پیشنهادی سخاوتمندانه از سوی بازیگران اروپایی قلمداد خواهند کرد. قاعدتا پس از امضای برجام با حضور پررنگ تروئیکای اروپایی و با استناد به امضای وزرای امور خارجه و مقامات ارشد سه کشور آلمان، انگلیس و فرانسه پای سند برجام ، ما می‌بایست با یک «اروپای طرف قرارداد» یا «اروپای متعهد»روبه‌رو بودیم. اما هم‌اکنون «اروپای متعهد» جای خود را به «اروپای واسطه‌گر» داده است. مقامات اروپایی وظیفه دارند در ابتدا «خواسته‌های حداکثری آمریکا» را ، حتی اگر غیرقانونی باشند، بزرگنمایی کرده و سپس آن‌ها را با «خواسته‌ای سبک‌تر» جایگزین کنند.به‌راستی کدام عقل سلیمی می‌تواند تصور کند که این بازی نخ‌نما، بدون رایزنی‌ها و مذاکرات پشت پرده مقامات کاخ سفید و کشورهای اروپایی تنظیم و اجرایی می‌شود؟!
بدون شک مقامات اروپایی به‌خوبی می‌دانند که حداقلی‌ترین وظیفه آن‌ها، استناد به متن صریح برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد می‌باشد. مطابق این تعهد، تحریم‌های تسلیحاتی ایران در روزهای ابتدایی پاییز امسال به پایان می‌رسد. در چنین شرایطی اروپا تنها یک گزینه پیش‌رو دارد و آن « تن دادن به رفع تحریم‌های تسلیحاتی ایران» است. بهتر است دستگاه دیپلماسی کشورمان به تروئیکای اروپایی رسما و صراحتا هشدار دهد که هزینه چنین دوگانه سازی‌های کاذب و انحرافی و به عبارت بهتر، بازی مستقیم سه کشور آلمان، انگلیس و فرانسه در زمین کاخ سفید در آینده چه تبعات و هزینه‌های سنگینی برای آن‌ها خواهد داشت…